هانیه اکبریان نیز به‌عنوان یک آموزشیار نهضت، مدت‌ها با این مشکلات روبرو بود و دست‌وپنجه نرم کرد. او همچون بسیاری دیگر از آموزشیاران نهضت، برای پیگیری استخدام خود و بهبود شرایط شغلی‌اش، بارها به مجلس مراجعه کرد و انتظار داشت که به مطالبه‌اش رسیدگی شود؛ اما سهم خود و خانواده‌اش این بود.

به نظر می‌رسد رسیدگی به مشکلات زنان معلم و آموزشیار باید در دستور کار فوری دولت و مجلس قرار گیرد. تجمعات بسیاری از سوی معلمان غیررسمی (آموزشیاران نهضت، معلمان حق‌التدریس، مربیان پیش‌دبستانی، معلمان آزاد و معلمان شرکتی) صورت گرفته است و مطالبات آن‌ها به شیوه‌های مختلف به اطلاع مسئولان رسیده است. اما نوع وعده‌هایی که داده شده، حکایت از این دارد که پاسخ اجرایی و لازم به مطالبات این دسته از معلمان داده نشده و صرفا در حد یک وعده و حرف باقی مانده است. در حالی که این معلمان که شمار بسیاری از آنان زن هستند سهم مهمی در آموزش‌وپرورش دارند و فشار و ظلم سنگین ناشی از خصوصی‌سازی آموزش را به دوش می‌کشند.

ضمن محکوم کردن این حادثه خشونت‌بار و تسلیت به خانواده‌های کشته‌شدگان و خانواده‌ی هانیه اکبریان و جامعه‌ی معلمان و دانش آموزان، از قوه‌ی مقننه و مجریه خواهان رسیدگی هر چه سریع‌تر به وضعیت معیشت و اشتغال معلمان غیررسمی هستیم.

همچنین خواهان آن هستیم که این حادثه تبدیل به بهانه‌ای برای سرکوب خواسته‌ها و اعتراض‌های حق طلبانه‌ی مدنی به مجلس نشود و فرصتی برای تقویت روحیه نژادپرستی، قومیت/ملیت پرستی در میان مردم و حاکمان نباشد. زیرا این ملیت، نژاد و مذهب نیست که زمینه‌ساز ترور می‌شود؛ آن چه انشقاق و ناامنی به بار می‌آورد ستم و تبعیض بر مبنای جنسیت، ملیت، نژاد، مذهب و طبقه است.