منازعات در خصوص شلیک موشک ها به داعش، نشان داد که برخی افراد استعداد عجیبی دارند که حتی از "وفاق ملی" نیز یک "نزاع جناحی" درست کنند و این، یک "خطر ملی" است، خطری به مراتب خطرناک تر داعش.

قرار بود این عملیات، اقتدار و همدلی ما را به رخ جهانیان بکشد اما گویا عده ای در داخل، هنوز معنای اقتدار و وحدت ملی را متوجه نیستند و با گفته ها و نوشته های خود می خواهند به جهان بگویند ما آنقدر با خودمان درگیر هستیم که سر 6 تا موشکی که به داعش زدیم هم با هم دعوا می کنیم!

وقتی آمریکا به سوریه حمله موشکی کرد، همه جا گفتند "آمریکا" به سوریه موشک زد. پنتاگون برای خودش ادعا نکرد که کار ما بود، نیروی دریایی نگفت که نه خیر، موشک ها از روی ناوهای ما بود، سیا داد نزد که اطلاعات هدف را ما جمع کرده بودیم، کاخ سفید بیانیه نداد که کار کار ترامپ بود و لاغیر؛ همه گفتند "آمریکا" به سوریه حمله موشکی کرد.

اینجا نیز، فارغ از تقسیم کاری که طبیعتاً برای چنین اقدامات بزرگی می شود، این "ایران" بود که به مقر داعشی ها موشک زد تا انتقام خون شهروندانش را از تروریست ها بگیرد.

اگر کلمه "ایران" را یاد بگیریم و اگر بدانیم هیچ کدام از ما، بدون این کلمه هویت ملی نداریم، آنگاه بسیاری از این دعواها و لج بازی های کودکانه از بین می رود.
دولت، رئیس جمهور، شورای عالی امنیت ملی، سپاه و دیگران ، شأنی جز خادمی "ایران" ندارند. آنچه نیز در قضیه موشک ها انجام دادند، کار مشترکی از همه خادمان ایران بود که ستایش ملت ایران را به دنبال داشت و حیف است که برخی افراد، آن را به منازعات سخیف جناحی تنزل دهند و از یک کار افتخار آمیز، یک دعوای حقیرانه و شرم آور داخلی درست کنند.

آقایان و خانم های اصلاح طلب و اصولگرا ! همین مان کم بود که سر داعش نیز با یکدیگر گلاویز شوید، بس کنید، دنیا را به ما نخندانید...