""ای نشسته صف اول! نکنی خود را گم/ پی اقدام تو هستند هنوز این مردم

چند روزی تو مقامی به امانت داری/ منصبت را نکند طعمه خود پنداری

"بیست سی" چیست که تعلیم جهان، از دل ماست/ هان که جمهوری اسلامی ایران اینجاست

تا ابد سستی تسلیم مبادا با ما/ وحشت از حربه تحریم مبادا با ما

باز تحریم جدیدی به سِنا رفت که رفت/ جسم برجام چو روحش به فنا رفت که رفت

ذوق بیهوده ز برجام خطا بود خطا/ تکیه بر عهد عموسام خطا بود خطا

هرچه می‌شد بَرَد از کیسه ما بُرد که بُرد/ "بُرد بُرد" این بُوَد آری همه را بُرد که بُرد

گفته بودند که دشمن به تجارت آمد/ پیر ما گفت که البته به غارت آمد"

این شعر مداح مراسم عید فطر واکنش های زیادی در فضای مجازی برانگیخته است. اما امروز علی مطهری واکنش تندی در این رابطه داشت.

گذشته از عدم تناسب این اشعار با عید فطر، مضمون و محتوای این اشعار هم ناراستی هایی داشت. اولا برجام را به طور کلی تخطئه می کرد در حالی که توافق برجام تصمیم کل نظام و تخطئه آن تخطئه کل نظام است. نقاط قوت و نقاط ضعف آن نیز به کل نظام بر می گردد نه این که نقاط ضعف آن مربوط به آقای روحانی و آقای ظریف است و نقاط قوت آن مربوط به بخش دیگر نظام.

ثانیا در اشعار مذکور سخن از سیلی کوخ نشین به کاخ نشین رفته بود. این دید طبقاتی بیشتر با مارکسیسم سنخیت دارد تا با اسلام. آنچه در اسلام اصالت دارد ایمان و عمل صالح است، نه محرومیت و فقر. به تعبیر شهید آیت‌الله مطهری نباید میان خاستگاه وجهت گیری دچار اشتباه شد. جهت‌گیری اسلام و نهضت اسلامی به سود مستضعفان است اما خاستگاه اسلام و یک نهضت اسلامی صرفا مستضعفان نیستند بلکه همه طبقات جامعه در رشد آن شرکت دارند چون اسلام با فطرت انسانها سروکار دارد و حتی فطرت یک کاخ نشین و برخوردار را نیز بیدار می‌کند.


ثالثا در آن اشعار بعد از آنکه می‌گوید ما از هر تحریمی استقبال می‌کنیم، می گوید «راه ما راه حسین است». گویی امام حسین علیه السلام بدون هرگونه محاسبه ای و صرفا از روی عصبانیت و احساس دست به قیام زد، در حالی که ایشان دقیق‌ترین محاسبات را داشت و به دنبال تحصیل بیشترین اثر و نتیجه از قیام خود بود. این که را ه ما راه حسین است، به این معنی نیست که ما بی جهت هرگونه تحریمی را بر ملت خود تحمیل کنیم و مشکل برای آن‌ها بیافرینیم.

رابعا در آن اشعار سند ۲۰۳۰ نسخه‌ای از غرب برای تعلیم و تربیت ما معرفی شد، در حالی که چنین نیست. هیچ دولتی در جمهوری اسلامی توصیه نامه های یونسکو را به عنوان برنامه تعلیم و تربیت خود تلقی نمی کند، ‌بلکه به خاطر آثار خوب و مزایای ارتباط با سازمان های بین‌المللی خصوصا سازمانی مثل یونسکو که بهره ای از استقلال نیز دارد و اخیرا از فلسطین دفاع کرد، ارتباط خود با این سازمانها را حفظ می‌کنند و منویات خود را نیز در اسناد آنها می گنجانند و البته آن بخش از توصیه نامه ها را که منطبق بر اسلام نباشد رد می‌کنند و برای خود حق تحفظ قائل می‌شوند. در واقع مسئله این است که با سازمان های بین‌المللی باید ارتباط داشته باشیم یا نه؟ اگر با یونسکو نباید ارتباط داشته باشیم پس با سازمان ملل هم نباید ارتباط داشته باشیم. البته هشدارهای رهبر انقلاب در این خصوص به نظر من پیام احتیاط است که مبادا برنامه تعلیم و تربیت خود را به جای اسلام از غرب بگیریم.

مطلب آخر این که اتفاقی مانند آنچه که در روز قدس به صورت توهین به رئیس جمهور و برخی دیگر از مقامات کشور رخ داد و آنچه در برنامه نماز عید فطر تهران رخ داد، رهبر انقلاب را ناچار می سازد که در خطبه‌های نماز عید فطر درباره تعبیر « آتش به اختیار » توضیح دهند، در حالی که اگر افرادی که خود را ولایتمدار می‌نامند و دیگران را ضد ولایت، درست می‌فهمیدند و درست عمل می‌کردند نیازی به این توضیح و ایجاد زحمت برای ایشان نبود.