در واقع اگر طی این ٤ سال فقط مردم زیر خط فقر مطلق (درآمد روزانه کمتر از یک دلار) را در کشور از میان ببرند و ضریب جینی را به 34/. مصوب برنامه برسانند، باید سپاسگزار بود و این دستاورد قطعا مهم‌تر از برجام خواهد بود. وعده دوم که به صورت کمّی بیان نشده ولی مقادیر کمّی آن در برنامه آمده، مساله اشتغال است. گفته‌اند که در زمینه اشتغال هم سیاست‌های فعال بازار کار را اجرا می‌کنیم و با اولویت‌گذاری استان‌های محروم طرح کارورزی را اجرا می‌کنیم. در واقع رفع فقر بدون افزایش اشتغال، سرابی بیش نیست. اگر دولت بتواند سالانه حدود یک میلیون شغل را ایجاد کند، بخش مهمی از فقر به صورت اساسی ریشه‌کن خواهد شد و آنچه که از فقر می‌ماند از طریق پرداخت‌های دولتی و موقتی قابل حل است. بنابراین مساله اصلی ما با این دولت ایجاد اشتغال است ولی اجرای آن از طریق طرح کارورزی را نباید چندان جدی گرفت. مساله اشتغال بدون سرمایه‌گذاری و افزایش روزافزون آن غیرقابل حل است.

بنابراین پذیرش اجرایی بودن ادعای ایجاد شغل با ارجاع به طرح کارورزی بسیار سخت است. باید شیوه‌ها و زمینه‌ها و سیاست‌هایی اعلام شود که به گسترش سرمایه‌گذری و جلب سرمایه می‌انجامد.نکته دیگر در خصوص متنوع بودن ایران است و چنین گفته شد که؛ ایران دارای تنوع نژادی، زبانی، قومی، دینی و مذهبی است... توجه به این تنوع از اولویت‌های دولت جدید است. در این زمینه آقای رییس‌جمهور در هنگام مبارزات انتخاباتی، مطالب روشنی اظهار داشتند که حتی صریح‌تر از نکات مطرح شده در جلسه رای اعتماد است. ولی مساله مهم چگونگی اولویت دادن به این تنوع‌ها در سیاست‌های دولت است که مسکوت مانده است. حتی در مراسم تحلیف نیز رفتاری مغایر یا حداقل غیرمنطبق بر این شعارها دیده شد. هرچند متولی اصلی برنامه تحلیف مجلس بود و نه دولت.

و بالاخره سومین و شاید از یک جهت مهم‌ترین بخش سخنان آقای روحانی مربوط به حضور زنان در دولت بود و گفت که: «سه زن را براى وزارت انتخاب کرده بودم اما به هر دلیلی نشد.» هرچند این جمله با بخش دیگر سخنان وی که گفت: «در معرفى ١٧ وزیر تحت فشار هیچ جناح و حزبى نبودم» همخوانی لازم را نداشت. شاید منظورشان از تحت فشار هیچ حزب و جناحی نبودن منحصر به احزاب سیاسی باشد. ولی این بی‌معناست که رییس‌جمهور بخواهد تصمیم بگیرد و تحت هیچ فشاری نباشد. در همه جای دنیا چنین فشارهایی هست و باید هم باشد. رییس‌جمهور یا هر کس دیگری هنگامی که یک تصمیم سیاسی می‌گیرد به ناچار باید ده‌ها ملاحظه را رعایت کند.

سیاستمدار مثل هنرمند نقاش نیست که برای دل خودش نقاشی بکشد. حتی هنرمندان هم اگر بخواهند اثرشان فروش رود باید ملاحظات و فشارهای بازار و خریدار را رعایت کنند، چه رسد به سیاستمداران که هر تصمیم آنان در تعارض با منافع گروه‌های اجتماعی است. بنابراین تحت فشار نبودن واقعیت ندارد و حسنی هم نیست. اگر تحت فشار نیستید پس چرا وزیر علوم ندارید؟! یعنی کسی را پیدا نمی‌کنید؟! شاید هم با گفتن ١٧ وزیر آن را استثنا کرده‌اند! بهتر است به جای چنین ادعایی تا حدی فشارها را شفاف کرد. کسانی که دوست ندارند خانم‌ها وزیر شوند، حق دارند، این عقیده آنان است، همچنان که عده‌ای دیگر هم خلاف این عقیده را دارند. ولی مساله مهم این است که معلوم شود چه فرآیندی در این تصمیم وجود داشته است و آیا رعایت ملاحظات فعلی درست بوده است یا خیر؟ و اینکه مخالفان این تصمیم باید منطق و نظر خود را بیان کنند، شاید موافقان حضور زنان در کابینه نیز نظرشان برگردد و با عدم حضور موافق شوند.