در روز ۲۸ مرداد ۱۳۵۷ خورشیدی، فاجعه‌ای دردناک در میهن ما رخ داد که نباید به فراموشی سپرده شود؛ رخدادی که به عنوان یک داغ ننگ، بر پیشانی حکومت واپس‌گرای جمهوری اسلامی نقش بسته است. در چنین روزی، عوامل خرابکار این فرقه تبه‌کار در یک برنامه طراحی‌شده برای پیشبرد اهداف پلیدشان، به ترفند ناجوانمردانه و وحشیانه‌ای دست زدند. این نیروهای ترور و ارتجاع، هم‌چون داعشیان امروز، با هدف تحریک مردم شهر آبادان و کارگران شرکت نفت به خیزش و اعتصاب، سینمای مملو از جمعیت "رکس" را به آتش کشیدند و بیش از ۴۰۰ هم‌وطن را در میان شعله‌های خشم و جهل و کینه خود، زنده زنده سوزاندند و در نهایت این جنایت را به گردن حکومت وقت انداختند.

پس از روی کار آمدن رژیم ترور و وحشت، دادگاه‌های فرمایشی این رژیم نیز نتوانست خشم بازماندگان داغدار آن فاجعه دردناک را فرو نشانَد و ابعاد عمیق آن را شامل مرور زمان سازد و به فراموشی بسپارد. امروز که ذات این فرقه تبه‌کار بر مردم ایران و جهان کاملا روشن شده، بهتر می‌دانیم که آن اقدام شنیع و جنایتکارانه، به منظور پیشبرد اهداف خمینی و یارانش به اجرا گذاشته شد و چه بسا آمران آن نیز مورد تشویق قرار گرفتند و در ۳۹ سال گذشته، بر صدر نشستند.

در سال‌روز این مصیبت بزرگ، من نیز خود را در سوگ هم‌میهنان داغدارم، سهیم و شریک می‌دانم و به امید روزی هستم که بار دیگر عدالت و خرد جایگزین بی‌عدالتی، نابخردی، جنایت و ترور شود.

پاینده ايران
رضا پهلوی