خلاصه یادداشتی از ریموند تنتر و ادوارد استفورد، لینک به مقاله کامل به زبان انگلیسی در سایت نشنال اینترست
صدای آمریکا - یک جنبه دکترین در حال شکل گیری دونالد ترامپ این است که دشمن باید حدس بزند او چه خواهد کرد. در چنین شرایطی ترامپ نیاز به گزینه های متفاوتی برای مقابله با دشمن دارد. تیم امنیت ملی کاخ سفید به خوبی توان ارائه گزینه های متعدد را برای رییس جمهور دارد. وقتی رکس تیلرسون، وزیر خارجه آمریکا، تنها یک گزینه در تصدیق پایبندی ایران به توافق هسته ای پیش روی رییس جمهوری گذاشت او را در وضعیتی دشوار قرار داد.
شکل نهایی دکترین «تمام گزینه ها روی میز است» در مسیر پایان ریاست جمهوری ترامپ شکل خواهد گرفت. در حال حاضر ماهیت این دکترین «نیات خود را برای مخالفان آشکار نکن» است.
وقتی دشمن توان تشخیص نیات آمریکا را ندارد، به ابزارهای متفاوتی متوسل می شود. در مورد ایران ممکن است به ایجاد مزاحمت برای نیروهای آمریکا در خلیج فارس روی آورده و حتی تلاش کند قایق های نیروی دریایی آمریکا را مانند سال ۲۰۱۶ توقیف کند. سپاه پاسداران ممکن است استفاده دوباره از نیروهای وابسته اش برای ضربه زدن به نیروها و پایگاه های آمریکا را آغاز کند.
چه باید کرد؟
نخست- باید از رویکرد «یکسان و یک شکل» خودداری کرد زیرا به فاجعه می انجامد. این که دشمن را درگیر حدس زدن می کنی به این معنی نیست که او دست به اقدام نظامی نخواهد زد.
دوم- گفته های تیلرسون را باید مراعات کرد وقتی گفت «واشنگتن با گروه های مخالف ایرانی برای تحقق یک گذار صلح آمیز حکومت همکاری می کند». دیگر مقام های تیم ترامپ باید این کلمات را تکرار کنند تا به رژیم ایران یادآوری شود گزینه های دیگری غیر از جنگ تمام عیار و بن بست دیپلماتیک وجود دارد.
سوم- تیم ترامپ باید حداقل نشانه هایی از تمایل به ملاقات با ایرانیان مخالف حاکمیت روحانیون و خواهان تغییر رژیم از درون ایران بروز بدهد. در مورد کره شمالی، چماق تحریم های شدید چند جانبه و هویج گفتگوی یکجانبه عناصری موثر برای توافق هستند. اما به فکر تغییر پیونگ یانگ از درون نباشید. با این وجود، اگر کیم جونگ اون حاضر شود در برابر یک تضمین چند جانبه بر سر امنیت رژیم اش بر سر برنامه موشک های بالیستیک و جنگ افزار هسته ای اش با ترامپ مذاکره کند شاید بد نباشد که رییس جمهوری آمریکا چنین توافقی را در نظر بگیرد.
