شیدا بازیار که در سال ۱۹۸۸ (۱۳۶۷) در شهر هرمس‌کایل در ایالت راینلندفالس در خانواده‌ای مهاجر به دنیا آمده است، در رمان خود سرنوشت یک انقلابی کمونیست به نام بهزاد را بازگو می‌کند که در بحبوحه ‌و شوریدگی جامعه در انقلاب ۵۷ با دانشجوی جوان ادبیات، ناهید، در یک گروه سیاسی آشنا شده و به او دل می‌بندد؛ عشقی که به ازدواج می‌انجامد.
این زوج پس از گذراندن یک دوره زندگی مخفی در سال‌های پس از انقلاب، پس از آنکه بسیاری از دوستان و همفکران آنها به زندان افتاده و کشته شده‌اند، در سال ۱۳۷۰ برای حفظ جان خود و دو فرزندشان، مجبور می‌شوند از مسیر مناطق مرزی کوهستانی وطن را ترک کرده و خود را به آلمان برسانند.

ده سال بعد، لاله ۱۴ ساله به همراه مادرش، ناهید، برای نخستین بار پا به خاک ایرانی می‌گذارد که در آن تولد یافته. او خود را در این سرزمین بیگانه می‌یابد، سرزمینی پرهیاهو، با آفتابی سوزان. اما خویشاوندان چنان استقبال پرشور و احساسی از او می‌کنند که او تاکنون تجربه‌اش را نداشته است: «در اطراف من صدای تنبک و سنتور بلند است، انسان‌هایی که گونه‌هایم را می‌بوسند، دست بر موهایم می‌کشند و وقتی روسری از سر می‌اندازم و کفش‌ها را برمی‌کَنَم و پا بر فرش نرم می‌گذارم، احساس می‌کنم مرا بر روی دست می‌برند.»
رمان شیدا بازیار با عنوان "شب‌های آرام تهران" در محافل ادبی آلمان و میان کتاب‌خوانان آلمانی مشهور شده است. این رمان که اوایل سال ۲۰۱۶ به بازار آمده است، از نظر برخی منتقدان ادبی، بهترین اثر ادبی سال است. پیش‌تر "جایزه ادبی اولا هان" آلمان نیز به این نویسنده جوان تعلق گرفته بود.
خبرگزاری آلمان گزارش داده است که جایزه ادبی اووه یوسنیون در ۲۹ سپتامبر به شیدا بازیار در براندنبورگ اهدا می‌شود.