بسیاری از دوستان پرسیده‌اند که چرا پاسخی به اظهارات دیروز آقای شمخانی نداده‌ام. از آنجاکه اعضای محترم دو خانواده بلافاصله به اظهارات نادرست ایشان واکنش نشان دادند، دیگر لزومی به تکرار این موضوع از سوی من نبود و به عبارتی دیگر تکلیف از من ساقط شد.

دبیر شورای عالی امنیّت ملّی در مصاحبه مطبوعاتی دیروز خود مباحث متعددّی را مطرح کرد امّا تنها یک جمله او مورد توجّه قرار گرفت و آنهم سخن‌اش درباره محصورین ثلاثه بود. آنجاکه مدّعی شد آنان در حصر نیستند و درخواست‌شان برای ملاقات هر فردی اجابت می‌شود.

اگر کسی در حصر و محدودیت نباشد برای ملاقات فردی درخواست نمی‌کند بلکه اراده می‌کند و به دیدار فرد مورد نظر می‌رود یا پذیرای میهمان خود می‌شود. همین تناقض برای جامعه هوشمند ما کافی‌ست تا به کّنه موضوع پی ببرد و صد البته این‌گونه نادرست سخن گفتن شایسته دبیر شورای عالی ملّی نیست.

در روزهایی که بخش مهمّی از اصول‌گرایان مخالفت‌شان را با تداوم حصر با این استدلال که تداوم حصر دیگر به صلاح نظام نیست بیان می‌کنند، بعید می‌دانم آقای شمخانی که در ماجرای ۸۸ مرز خود را با سرکوبگران جدا ساخته بود به دنبال سنگ‌اندازی در مسیر حصر باشد.

واکنش مردم، رسانه‌های خبری و کاربران شبکه اجتماعی نشان داد تا چه اندازه موضوع حصر در جامعه ما مهم است و امیدوارم مقامات کشور هرچه سریعتر با عبور از حُب و بغض‌های شخصی‌شان این موضوع مهم را که می‌تواند روزی به بحرانی تبدیل شود، پایان دهند.

آری پس از اعتصاب غذای پدر و بازگشت به مکان حصر گشایش‌هایی در روند ملاقات ایشان با اعضای خانواده صورت گرفته است امّا اصل حصر و محدودیت متاسّفانه کمافی‌السابق برقرار است. شوربختانه همین میزان گشایش برای مهندس موسوی و همسر گرامی‌شان هم اتّفاق نیفتاده است.

در پست بعدی دلایل ملاقات آقای دوستی را با پدر توضیح خواهم داد.