خبرگزاری هرانا - در پی پذیرش شکایت مریم اکبری منفرد توسط گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل درباره رسیدگی به پرونده برادر و خواهرش که در کشتار سال ۶۷ اعدام شده‌اند، آتنا دائمی، کنشگر مدنی محبوس در زندان اوین با نگارش نامه‌ای سرگشاده واکنش نشان داده است. خانم دائمی این پذیرش را موفقیتی ارزنده توصیف کرده و اظهار امیدواری کرده است این راه توسط سایر قربانیان نقض حقوق بشر در ایران نیز پیموده شود.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، دادخواهی مریم اکبری منفرد درباره قتل اعضای خانواده‌اش که از فعالان سیاسی بودند سرانجام با پذیرش شکایت او توسط گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل به موفقیت رسید.
این مسئله تحولی روشن در امر پیگیری عاملان قتل عام‌های زندانیان سیاسی در دهه شصت در ایران محسوب می‌شود.
آتنا دائمی کنشگر مدنی محبوس در زندان اوین در واکنش به موفقیت مریم اکبری منفرد، هم بندی خود نامه‌ای نوشته است که به نقل از هرانا عینا در ادامه می‌آید.
رقیه، عبدالرضا، علیرضا و غلامرضا اکبری منفرد ۴ تن از اعضای یک خانواده هستند که در سالهای سیاه دهه ۶۰ به طرق مختلف توسط جمهوری اسلامی ایران کشته شدند.
عبدالرضا در ۱۷ سالگی و در سال ۵۹ بازداشت و به سه سال زندان محکوم شد، اما تا سال ۶۷ و اضافه تر از حکم صادره، در واقع بدون حکم در زندان ماند و سپس اعدام شد و جز ساکی از لباس‌های خونی هیچ چیز به خانواده وی داده نشد حتی آدرس و نشانی از محل دفن. علیرضا در ۱۷ شهریور ۶۰ بازداشت و ۲۸ شهریور ۶۰ در کمتر از ۲۰ روز به طرز نامعلومی کشته شد.
در مراسم شب هفتم کشته شدن ایشان مادرشان "گرجی شیری پور" و خواهرشان رقیه بازداشت شدند.
مادر ۵ ماه در زندان بود و خواهر به ۸ سال حبس محکوم شد و یک سال پیش از اتمام دوره حبس در سال ۶۷ اعدام شد. از او حتی همان ساک لباس‌های خونی هم به دست خانواده نرسید.
غلامرضا سال ۶۲ دستگیر و سال ۶۴ تحت شکنجه جان باخت!
همانطور که شاهدیم هیچ یک از این عزیزان محکوم به اعدام نبودند اما اعدام شدند.
حال بعد از نزدیک به چهل سال از آن سالها مریم و رضا اکبری منفرد، بازماندگان این خانواده در زندانند. مریم با ۱۵ سال حبس که هشتمین سال آن بدون حتی یک روز مرخصی رو به اتمام است و رضا اکبری منفرد نیز سالهای آخر پنج سال و شش ماه حبس را می‌گذراند.
مریم به اتهام محاربه در زندان است همانطور که پیشتر هم گفته‌ام این اتهام سال ۹۲ تغییراتی پیدا کرد و به موجب این تغییر و طبق ماده ۱۰ قانون مجازات اجرای حکم مریم می‌بایست سال ۹۲ متوقف می‌شد. جدای از آن مریم اکبری به جز اتهام محاربه دو اتهام دیگر، منجمله اجتماع و تبانی و تبلیغ علیه نظام نیز در پرونده دارد که باز هم بر اساس قانون و ماده ۱۳۴ قانون مجازات تنها یک اتهام قابل اجراست نه هر سه اتهام و ۱۵ سال!
سال گذشته مریم اکبری منفرد شکایتی از داخل زندان علیه جمهوری اسلامی به دلیل قتل اعضای خانواده‌اش تنظیم و تحویل مراجع قضایی داخلی و بین المللی داد.
به موجب این شکایت از سوی مقامات داخلی که خود عاملان اعدام‌های دهه ۶۰ بوده‌اند نه تنها هیچ رسیدگی صورت نگرفت بلکه بازجویان وزارت اطلاعات که طبق قانون اکنون و در این مرحله حق دخالت در امور پرونده را ندارند اعلام کردند که به دلیل شکایت قانونی مریم و دادخواهی او اجازه آزادی‌اش را نخواهند داد و علاوه بر این همسر ایشان را احضار و او را به حبس مجدد مریم و تبعید وی زندان برازجان تهدید کردند.
اما مقامات بین المللی در پاسخ به شکایت مریم اکبری در کمتر از یکسال این پرونده را مورد بررسی قرار داده و طبق اسناد و مدارک موجود نام رقیه و عبدالرضا اکبری منفرد را نیز در گروه ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل ثبت کردند.
مقامات داخلی ایران تمامی گزارشات نقض حقوق بشر در سازمان ملل را مغرضانه و دروغ قلمداد می‌کنند.
حال آنکه با وجود انکار تمامی این جنایات، همواره اسناد و مدارک و شاهدان عینی این کشتار وجود دارند و به هیچ وجه قابل انکار نیستند. به جز مریم و خانواده محترم ایشان، بسیاری از خانواده‌های دیگر نیز به سبب دادخواهی قتل بی رحمانه عزیزانشان مورد خشم مقامات گرفتند، برای مثال منصوره بهکیش یکی دیگر از بزرگ بانوانیست که به دلیل دادخواهی قتل ۶ خواهر و برادر خود بارها احضار و بازداشت شده و اخیراً حکم سنگین زندان برایشان صادر شده است.
شهناز اکملی که به سبب دادخواهی قتل فرزندش مصطفی کریم بیگی بازداشت و محکوم به حبس شدند یا فاطمه مثنی که به دلیل دادخواهی قتل سه برادر و همسر یکی از برادرانش، اکنون همراه با همسرش حسن صادقی در زندان به سر می‌برند. اما کشته شدگان این حکومت ۴۰ ساله به این چند خانواده ختم نمی‌شود اینان تنها بخش کوچکی از تاریخ هستند.
سال گذشته نیز در ۱۲ مرداد ۹۵ بود که ۲۵ زندانی کرد به زور و با شکنجه و ضرب و شتم راهی چوبه دار و دسته جمعی اعدام شدند.
به خانواده تعدادی از آنان قبری نشان دادند که به ظاهر محل دفن این عزیزان بود اما هنگامی که خانواده شهرام احمدی جهت گذاشتن سنگ قبر به بخش ثبت قبرستان مراجعه کردند به آنها گفته شد که این قبور خالی است و در قبرستان ثبت نشده است.
بسیاری از سیاست‌های حال حاضر "ج. ا. ا" یادآور دوره هیتلر و نازی هاست که یهودیان را بلاگردان خود می‌پنداشتند، و حال کردها و سنی‌ها، مجاهدین و فدائیان، بهائیان و فعالان مدنی بلاگردان "ج. ا. ا" شدند.
دروغ نامیدن گزارشات نقض حقوق بشر، زیرپا گذاشتن معاهدات، دروغ‌های بزرگ و فریب دادن مردم از طریق رسانه‌ها و روزنامه‌ها مصادره اموال زندانیان یا به خود به قول عصر هیتلری عناصر نامطلوب کردن جیب "ژن‌های برتر" کشتار دهه ۶۰ قتل‌های دسته جمعی، گورهای دسته جمعی، هیئت ۳ نفره مرگ و صف‌های چپ و راست و قضاوت تنها با اشاره یک انگشت سپاه و بسیج و سرویس‌های جاسوسی و... همگی شبیه به سیاست‌های هیتلر و نازی هاست!
باشد که تک تک عزیزان آسیب دیده در برابر این ظلم‌ها قد علم کنند و برگ برگ تاریخ این سرزمین را با دادخواهی‌شان به ثبت برسانند.
در پایان از فعالان حقوق بشر که با تمام وجود صدای مریم اکبری‌ها و خانواده‌شان و دیگر آزادیخواهان و جان باختگان این راه بودند کمال تشکر و قدردانی را دارم و همچنین از سرکارخانم عاصمه جهانگیر که صدای این عزیزان و ما زندانیان سیاسی و عقیدتی در سازمان ملل شده‌اند.
درست است کسانی که کشته یا اعدام شدند هرگز زنده نمی‌شوند، درست است که هیچ چیز سالهای زندان زندانیان را جبران نمی‌کند اما فراموش نکردن آنان، توجه به وضعیت آنها و صدای تک تک آنان بودن، باعث برپایی عدالت و سعادت بشری و ثبت تاریخ و همچنین دلگرمی کسانی که سالها به طریقی مورد ظلم قرار گرفته‌اند خواهد شد و ما همچنان امید داریم به روزهای روشن.
آتنا دائمی - آبان ۹۶
فعال حقوق بشر، بند زنان زندان اوین
درباره نویسنده نامه لازم به یادآوری است، آتنا (فاطمه) دائمی ۲۹ ساله، پیش تر بیست و نهم مهرماه سال ۱۳۹۳، بازداشت و ۸۶ روز در سلول انفرادی بند دو الف تحت بازجویی بود. وی در تاریخ ۲۸ دی‌ماه ۱۳۹۳ پس از پایان بازجویی‌ها به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
این زندانی پس از چندین بار به تعویق افتادن جلسه دادگاه نهایتا در تاریخ ۲۳ اسفندماه ۹۳، در دادگاهی به ریاست قاضی مقیسه، قاضی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران با حضور وکیل خود و دیگر متهمین این پرونده مورد محاکمه قرار گرفت. وی به دلیل فعالیت‌های مدنی مسالمت آمیز، به اتهام «تبلیغ علیه نظام، اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی، توهین به رهبری، توهین به بنیانگذار جمهوری اسلامی و اختفای ادله جرم» به ۱۴ سال زندان محکوم شد. این حکم در دادگاه تجدید نظر به ۷ سال حبس تقلیل یافت.
آتنا دائمی اندکی بعد در زمان دستگیری برای اجرای حکم از بابت محکومیت، به همراه خواهران خود به توهین به ماموران متهم شده بود و بر این اساس در شعبه ۱۱۶۲ مجتمع قضایی قدس تهران در مرحله بدوی هر سه نفر به سه ماه و یک روز حبس محکوم شده بودند. در اعتراص به این محکومیت خانم دائمی اعتصاب غذای خود را آغاز کرد.
نهایتا روز شنبه ۶ خردادماه ۱۳۹۶، دادگاه تجدید نظر خواهران دائمی (آتنا، انسیه و هانیه) در شعبه ۴۸ تجدیدنظر استان به ریاست قاضی میراحمدی برگزار شد و حکم تبرئه آتنا به مثابه تحقق شرط پایان اعتصاب ۱۰ خردادماه ۱۳۹۶ به روئیت وی و اعضای خانواده‌اش رسید و این فعال مدنی پس از ۵۴ روز به اعتصاب غذای خود پایان داد.
خانم دائمی در مدت اعتصاب حدود ۱۹ کیلوگرم کاهش وزن و افت شدید فشار خون را تجربه کرد، معده او امکان جذب کامل آب را از دست داده بود و در این مدت با واسطه داروهای بی حس کننده امکان نوشیدن برای او فراهم بود با اینحال هیچگاه وضعیت او مورد رسیدگی پزشکی جدی قرار نگرفت.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مریم اکبیر منفرد و پرونده‌ای که او موفق به طرح آن در گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل شده به این پست مراجعه نمایید.
