ف. م. سخن
در تهران، اعتراضات مردم و جوانان همیشه در مقابل ورودی دانشگاه تهران بوده است. در شهرستان ها هم، محوطه ی دانشگاه ها مامن و پناهگاه مردم و جوانان معترض بوده است.
حکومت اسلامی اما، گوشی برای شنیدن و چشمی برای دیدن اعتراضات مردم نداشته است. حرکت های اعتراضی کوی دانشگاه در تیر ماه ۷۸ و راهپیمایی های سال ۸۸ به طرف میدان انقلاب و محدوده ی دانشگاه تهران را از خاطر نبرده ایم.
این کوی و محوطه در دوران حاضر، به بن بست برخورد می کند. در این فضا شعارها به هرز می رود. اعتراض ها نادیده گرفته می شود.
مطبوعات منتشر شده در کشورمان در مقابل حرکت های اعتراضی مردم سکوت اختیار کرده اند. نه این که خبرنگاران نخواهند صدای مردم به گوش مسوولان و از همه مهم تر خامنه ای برسد؛ نه! خبرنگاران جوان و متعهد، خواهان رساندن صدای مردم به گوش مسوولان هستند ولی این دستگاه سانسور مستقر در روزنامه ها و بیرون از آن است که مانع خبر رسانی رسانه ها می شود.
صدای اعتراض مردم باید به گوش خامنه ای و اعوان و انصارش برسد. خامنه ای باید بشنود که جوانان فریاد می زنند: «مرگ بر خامنه ای»! خامنه ای باید ببیند که جوانان تصاویر او را آتش می زنند. خامنه ای باید بفهمد که ایران آن جزیره ی ساکت و صامت نیست که هر چه آخوندها در آن می گویند انجام می شود و مردم چشم و گوش بسته دست اطاعت بر سینه می نهند.
امروز قم باید از خواب خرگوشی اش بیدار شود. مصباح و مصباح ها باید فریاد خشمگنانه ی مردم را بشنوند و بفهمند که چه بر سر مردم و مملکت آورده اند.
احمدی نژاد این صدا را بعد از ۸ سال ریاست جمهوری شنید. او می خواهد دستان خود را از آلودگی جمهوری اسلامی به شیوه ی خود پاک کند. او هم فهمید که ۸ سال ریاست جمهوری اش نه تنها از جمهوری اسلامی گند زدایی نکرده بلکه هر کس در نقش رییس جمهور این نظام منحط ایفای نقش کند خود به گند نظام دچار می شود. او اکنون از حکومت اسلامی خود را جدا کرده بلکه قهر و خشم مردم نصیب اش نگردد.
برای این که خامنه ای و قم، صدای اعتراض مردم را رساتر بشنوند، این صدا باید از صدا و سیما پخش شود. اگر به نشریات فرمان داده شده تا صدای اعتراض مردم را منعکس نکنند، باید این صدا را از رادیو تلویزیون پخش کرد. باید مرکز ثقل تظاهرات مردمی را به مقابل صدا و سیمای تهران و شهرستان ها منتقل کرد تا این صداها به هرز نرود و بی حاصل در فضا پراکنده نشود. خامنه ای و قم باید صدای اعتراض مردم ایران را بشنوند. صدایی که چهل سال است با شیوه های گوناگون خفه شده و اکنون برای چندمین بار فضای کشور را مانند رعد می شکافد.
