مرحوم حضرت نوح (ع) یک کشتی ساخت و انواع و اقسام جک و جانور را سوار آن کرد تا از توفان الهی جان سالم به در ببرند و خشم خداوندگار، نسل جاندار را از روی زمین بر ندارد که دست اش درد نکند کار خوبی کرد.

البته زحمت حضرت نوح، و عمل حضرت باریتعالی روی هم رفته عجیب بود چرا که خداوند می توانست به جای این همه مصیبت بر سر «کره ی زمین» و جاندار و بی جان آوردن، با یک مثلا سیل «منطقه ای»، خدمت کفار آن زمان برسد و آن ها را از روی زمین بردارد و نه این که کره ی زمین را بزند نابود کند برای از میان بردن کفار!

ولی خب. لابد مصلحتی در کار ایشان بوده است که این کار را کرده و این مصیبت را بر سر زمینیان آورده! ما که جرات نداریم از یک آخوند دو زاری در کشور اسلام انتقاد کنیم، چه جای دارد که بخواهیم از خداوند عالمیان انتقاد کنیم؟!

امروز هم یک «هنرمند قرآنی» پیدا شده که برایمان کشتی با بدنه ی طلا و منقش به آیات قرآنی درست کرده که احتمالا این کشتی هم قرار است عده ای از زمینیان را نجات دهد و به ساحل رستگاری و فلاح رهنمون شود که دست ایشان هم درد نکند. ولی من یکی حاضرم به یک تخته پاره در وسط دریا بچسبم اما سوار این کشتی نجات نشوم چون جوری که هنرمند قرآنی این کشتی را ساخته استبعادی ندارد که به آب نیفتاده در همان اسکله و مرحله ی «مسافرگیری» غرق شود و مسافران آن را به کشتن دهد!

آخر برادر من! جناب هنرمند قرآنی! کشتی یی که شما برای نجات مسلمین جهان ساخته ای اولا با ابعاد قناسی که دارد به قول آقای غرضی «همه کس کش» است تا «همه کس نجات ده»! شما لااقل به اندازه ی لئوناردو داوینچی یک نسبت خوبی میان بدنه و تیرک بادبان ها ایجاد می کردی که ما لااقل از دیدن ریخت کشتی دچار وحشت نشویم و عطای نجات را به لقایش نبخشیم.