امروز فکر می‌کنید چه کاری را دوست داشتید اما نتوانستید انجامش دهید؟

سی و نه سال از انقلاب گذشته است. اگر هر سال یک کار خوانده بودم، امروز سی و نه کار از من منتشر شده بود اما نگذاشتند و به مردم ایران ظلم کردند. من آن کاری که توانش در وجودم بود انجام دادم و امروز لااقل شرمنده نیستم که چرا همه تلاشی را که امکانش بود، انجام ندادم؟ این خاطره را قبل از این هم بارها بازگو کرده ام اما شاید خوانندگان این گفت و گو هم بخواهند درباره اش بدانند. روزی که قرار بود برای خواندن راست پنجگاه در ارکستر گلها در رادیو به استودیو بروم، مرحوم حبیب الله مشیر همایون شهردار که در راهرو رادیو ایستاده بود، از من پرسید کجا می‌روی؟ گفتم می‌روم این آواز را که کمتر خوانده شده، اجرا کنم. ایشان همان جا گفت آواز مُرد، آن را باید بروی پشت مرده بخوانی، بیا مثل ویگن «خنچه بیارید، لاله بکارید، خنده برآرید، میره به حجله، شاه دوماد» را بخوان. گفتم من این طور خواندن را بلد نیستم. آن زمان‌ها هم می‌گفتند مردم دیگر به موسیقی ایرانی علاقه ندارند اما اوضاع طور دیگری شد و مست مستم ساقیا دستم بگیر روزگاری واقعا در میان مردم غوغا به پا کرد. موسیقی ایران در دوران آقای پیرنیا و برنامه گلها موسیقی فاخری بود اما مسیر این هنر از جاده اصلی خارج شد. عده ای آمدند و نگاه و قرائت خودشان را به آیندگانی که می‌خواستند وارد موسیقی ایرانی شوند، تحمیل کردند. به گمان من تحمیل کنندگان آن نگاه باعث و بانی نابودی موسیقی ایران هستند. من نمی‌توانم در این باره سکوت کنم و آنچه می‌دانم برای مردم ایران که وارثان فرهنگ و هنر ایرانی‌اند، بازگو خواهم کرد. جشن هنر شیراز روزگاری شده بود سیبلی برای برخی از آقایان. همان هایی که می‌گفتند گلپا برای شاه آهنگ خوانده و با او رفیق بوده، خودشان در جشن هنر شیراز دست خانم فرح را هم بوسیدند.

فیلم‌های آن دست بوسی هم هست بنابراین نمی‌توانند کتمانش کنند.

اوضاع و احوال موسیقی به خصوص موسیقی ایرانی را در این روزگار چطور ارزیابی می‌کنید؟

ایجاد انحصار در موسیقی در دوره ای دلزدگی نسل‌های بعد را به دنبال داشت و نتیجه اش به انزوا رفتن موسیقی ایرانی بود. اما امروز جوانان ایرانی در عرصه موسیقی دارند تلاششان را می‌کنند. به گمان من باید آن‌ها را تشویق کنیم.

به قول برخی از اهالی موسیقی، اگر بزرگان موسیقی این جوانان را هدایت نکنند، این احتمال وجود ندارد که بیش از موسیقی‌های خوب، زمینه تولید آثار بد فراهم شود؟

موسیقی هنری است که از جانب خداوند می‌آید بنابراین نمی‌تواند بد باشد. به گمان آن کسانی که موسیقی را به بد و خوب تقسیم می‌کنند، خودشان در دل بدی دارند. عشق و محبت است که موسیقی را خلق می‌کند، چطور فرزند چنین موهبت‌های خداوندی می‌تواند بد باشد. جوان‌ها دارند کار می‌کنند. این ما هستیم که باید زیر پر و بالشان را بگیریم و حمایتشان کنیم. پرویز یاحقی‌ها و حسن کسایی‌ها و جلیل شهنازها و فرهنگ شریف‌ها و حبیب‌الله بدیعی‌ها از میان همین جوان‌ها سر بر می‌آورند.

با وجود تنگناها و موانعی که برای فعالیت هنری شما در این سال‌ها وجود داشته، آیا امکان حمایت و هدایت جوانان برایتان فراهم هست؟

تلاشم را ادامه می‌دهم و می‌دانم ماه پشت ابر نمی‌ماند. شاگردهای توانمند و با استعدادی دارم که حمایتشان می‌کنم و تا امروز حتی ریالی پول از آن‌ها نگرفته ام. منتها عده ای این ثروت‌های هنری را تا امروز اذیت کرده اند و مجوز فعالیتشان را نمی‌دهند و می‌گویند بروید نجاری یاد بگیرید. این کارها گناه است. موسیقی هیچ وقت بد نمی‌شود خودشان بد هستند و باید خودشان را اصلاح کنند و از مردم و کسانی که در حقشان جفا کردند عذر خواهی کنند. من امروز شاگردی دارم که اگر اجازه فعالیتش را بدهند تن شنوندگان را به لرزه می‌اندازد اما حیف که نمی‌گذارند هنر مسیر خودش را طی کند.

خبر انتشار قطعه راز و نیاز در ابتدای گفت‌و‌گو شاید تعداد زیادی از طرفداران موسیقی ایرانی را ذوق زده کرده باشد. آیا مجوز انتشار این قطعه را هم برایتان صادر کرده اند؟

من احتیاجی به مجوز ندارم. کاری هم ندارم که بگذارند یا نگذارند در فضای تحت نظرشان آثارم را منتشر کنم یا برای مردمم کنسرت بگذارم. گلپا آوازه خوان مردم ایران در سراسر دنیا است. شبکه‌های مجازی هم امروز به یاری کسانی آمده اند که صدایشان در رسانه‌های داخلی جایی ندارد. بنابراین کار را ادامه خواهم داد و تا روزی که زنده هستم برای مردمم نفس می‌کشم و اگر خدا بخواهد کار می‌کنم. خوشبختانه مردم از طریق تلگرام با من در ارتباط هستند و سایت‌ها و شبکه‌های بین المللی ماهواره ای هم آثار و کنسرت‌هایم را پخش می‌کنند.
تاکنون بارها جریانی که از سال‌های ابتدایی دهه پنجاه در موسیقی رادیوی ملی فعال شد، مورد انتقاد شما و آهنگسازان و نوازندگانی قرار گرفته اند که روزگاری در ارکستر گلها حضور داشتند. مسائل شخصی در این جهت گیری چقدر اثرگذار بوده است؟

خوب است این تغییرات را کمی توضیح بدهم. دوستانی که در آن گروه می‌خواندند و می‌نواختند در کنار شاعری به نام آقای ابتهاج تصمیم به کنار گذاشتن تعداد زیادی از فعالان عرصه موسیقی گرفتند. هرچند درباره رفتار این آقایان با خودم نیز گله دارم اما چرا با استادانی همچون حسن کسائی، جلیل شهناز، پرویز یاحقی، حبیب الله بدیعی و همایون خرم این طور رفتار کردند؟ اگر اجازه می‌دادند موسیقی راه خودش را برود و آن‌ها هم می‌آمدند و آن موسیقی که دنبالش بودند ارائه می‌کردند، الان این حرف‌ها نبود اما آنها با در نظر گرفتن سلیقه و منافع شخصی در کنار گذاشته شدن و خانه نشینی هنرمندان فعال در رادیو پیش از انقلاب بیشترین اثر را داشتند. پس از انقلاب هم تنها به خودشان امکان حضور در جریان رسمی داخلی را دادند و عملا راهی را آغاز کردند که به دلزدگی عمومی از آثارشان رسید و به نام تمام شدن موسیقی ایرانی هم از آن یاد شد.

در این سال‌ها از فرزند آقای شجریان آثاری منتشر شده که آخرینش ظاهرا در جشن خانه موسیقی با عنوان برآمده از موسیقی ایرانی برگزیده شد. در یک ویدیوی تصویری هم آقای شجریان موسیقی خودشان را مربوط به دو نسل قبل معرفی کردند و گفتند: همایون و طرفداران موسیقی او حق دارند چون هر نسلی از سنت نسل پیش از خودش عبور می‌کند. مگر موسیقی رادیو دهه پنجاه (پس از گلها)، چاووش و دو دهه بعد از انقلاب در ایران صدای دوره خودش بود؟

روزگاری با شعار رجعت به اصالت و احیای سنت، هنرمندان شناخته شده آن دوره را از برنامه‌های رادیو کنار گذاشتند، سال‌ها بعد کل سیستم مدیریت داخلی موسیقی را به دست گرفتند و هیچ صدایی امکان عرض اندام پیدا نکرد و تنها آن کسانی که شیوه مطلوب آقایان را تقلید می‌کردند، امکان حضور پیدا کردند آن هم نه در مرکز توجهات که دور و برشان و نتیجه اش هم شد تک صدایی که در دهه‌های بعد به دلزدگی مردم از موسیقی ایرانی تعبیر شد. این جوان کارش پاپ است، چطور نامش می‌شود موسیقی بیرون آمده از دل موسیقی اصیل ایرانی. اولا مگر گلها بر پایه موسیقی سنتی ایران نبود و مگر آثار تولید شده در آن دوران به جز آواز نام دیگری می‌تواند داشته باشد؟ دوم اینکه چه اتفاقی افتاده که پس از گذشت چهل سال از آن زمان و اجبار به حضور نوع خاصی از به اصطلاح موسیقی، حالا این ترانه‌خوانی‌ها که فاصله زیادی با موسیقی اصیل ایرانی دارد، می‌شود برآمده از موسیقی ایرانی؟ متاسفانه در این سال‌ها به موسیقی ما خیانت شد. این هنر را که در فرهنگ و تاریخ ما ریشه دارد، به تعزیه و روضه تبدیل کردند. البته روضه و تعزیه بسیار ارزشمند است اما نه اینکه جای موسیقی ایرانی را بگیرد. اتفاقا مدتی است باخبر شده ام که وزارت فرهنگ و ارشاد به مداحان و روضه‌خوان‌ها هم مدرک لیسانس اعطا می‌کند. شاید مدتی بعد مدرک دکترا هم به این گروه بدهند.

شما معمولا بین ترانه خوانی و آوازه خوانی تفاوت قائل می‌شوید. لطفا درباره فرق میان این دو کمی برایمان بگویید...

ترانه خوان می‌رود دنبال کسی که آهنگی را ساخته و باید مجری مسیری باشد که او طراحی کرده، اما آوازه خوان است که نوازندگان را با خودش همراه می‌کند و در اصطلاح ابداع کننده است. ملک الشعرای بهار وقتی با عارف قزوینی اختلاف پیدا کرد، به او گفت تو تصنیف خوانی نه آوازه‌خوان. این جمله فارغ از مسائل پیش آمده بین این دو چهره هنری، حرف‌های بسیاری در خود دارد. امروز اما بعضی از خوانندگان یکی دو ترانه می‌خوانند و در اصطلاح مدتی هم می‌توانند موفقیت هایی مالی هم داشته باشند. به هر شکل من برایشان آرزوی موفقیت دارم. ان‌شاءلله سربلند باشند. به هر شکل ترانه خواندن از بیکاری بهتر است.