احتمالا شنیده اید داستان مردی که خانه ای داشت و دیوارهای این خانه ترک بر می داشت و مرد هر بار ماله ای بر ترک ها می کشید تا این که یک روز خانه بر سرش خراب شد. مرد نالان و گریان از خانه پرسید که این چه بلا بود بر سر من آوردی خانه گفت من هر بار با ترک های خود خواستم به تو هشدار دهم که دیر یا زود فرو خواهم ریخت لیکن تو با ماله کشی و گچ، دهان مرا بستی!
معمولا استفاده از مثال در امور اجتماعی راه به ناکجا می برد اما می توان مشابهت های مناسبی میان خانه و کشور پیدا کرد. خانه که سست بنیاد باشد، یا خشت اول اش کج گذاشته شده باشد، هر چه از عمرش بگذرد و ارتفاع بگیرد، امکان خراب شدن اش بیشتر می شود. از نشانه های فرو ریختن ترک برداشتن دیواره ها و عمق پیدا کردن این ترک هاست. گهگاه هم از گوشه و کنار ساختمان صداهایی بر می خیزد. هر چه به تخریب ساختمان نزدیک می شویم ترک ها عمیق تر و صداها بیشتر می شود تا عاقبت ساختمان با صدایی مهیب فرو می ریزد. اصلا هم مهم نیست که ظاهر ساختمان چگونه است و از بیرون چقدر سالم به نظر می رسد؛ درون ساختمان خراب است و فرو ریختن آن مسلم و قطعی.
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
کسانی که با جامعه و علم جامعه شناسی آشنا هستند می دانند که تخمین زمان برای وقوع یک رویداد اجتماعی به لحاظ وجود متغیرهای فراوان غیر ممکن است و هر کس پیش بینی زمانی برای به وقوع پیوستن حادثه ای کند از جامعه و جامعه شناسی چیزی نمی داند.
اما مسلماتی هست که دوام و بقا، یا ضعف و عمر کوتاه نظام های سیاسی را به عیان نشان می دهد.
وضعیت نظام سیاسی جمهوری اسلامی، روز به روز وخیم تر می شود و یک نگاه به مسائل جاری کشور این وخامت را به روشنی به ما نشان می دهد.
آقایانی که امروز حکومت و قدرت را در اختیار دارند بنا به طبع آخوندی خود کلا منکر مشکلات می شوند و مثل آقای خامنه ای به خودشان نمره ی بیست می دهند و اگر هم بعد از سال ها خود را جایز الخطا می نامند نه به خاطر عدم انجام کارهایی ست که منتقدان سیاسی خواهان انجام شان بوده اند بلکه به خاطر فرصت دادن به همان نیمچه انتقادات بوده است.
اما ریزه خواران سفره ی حکومت و خادمانی که مخدوم شان عنایتی به آن ها ندارد، سعی می کنند بنای در حال فرو ریختن حکومت اسلامی را پا بر جا نگه دارند و برای این که مردم به ترک ها نگاه نکنند، آن ها را با گچِ احتمالِ تهاجم خارجی و احتمالِ سوریه ای و کلنگی شدن ایران می پوشانند، غافل از این که مردم جان به لب رسیده، شده با بیل و کلنگ یا دست خالی، به این تخریب کمک می رسانند تا بلکه خانه ای نو و مستحکم و قابل اطمینان در جای خرابه های این وحشتکده بنا شود و کابوس چهل سال زیست در این ویرانه سرا پایان پذیرد.
