۴ - بحث‌های امنیت ملی را در توجیه فیلترینگ مطرح می‌کنند. اگر همین امروز ترامپ و نتانیاهو با هم جلسه بگذارند تا راهی پیدا کنند که در یک لحظه ۴۵ میلیون ایرانی را ناراضی کنند، نخواهند توانست ولی بستن تلگرام، همین کار را می‌کند.
به راستی کدام ضد امنیتی و خلاف مصالح نظام است؟ ادامه فعالیت تلگرام و اینستاگرام مثل سال‌های اخیر - که مشکل زا نبوده‌اند - یا ناراضی کردن ۴۵ میلیون ایرانی و از جمله میلیون‌ها نوجوان و جوان که قرار است نگاه‌شان به نظام و انقلاب شکل بگیرد؟
بله! اگر در مقطعی اتفاقاتی مانند آنچه در دی ۹۶ رخ داد، اتفاق بیفتد، می‌توان موقتاً محدودیت هایی ایجاد کرد و در همه جهان هم همین گونه است ولی محروم سازی یک ملت از حقوق ارتباطی‌اش، اقدامی نابخردانه و موتور مولد نارضایتی‌های عمیق اجتماعی است که آثارش را بر نظام تحمیل خواهد کرد. واقعاً چگونه می‌توان از تبعات منفی این اقدام غافل بود؟!

۵ - در روسیه، یک شعبه مشخص از دادگاه‌های این کشور، حکم به فیلترینگ تلگرام داده است ولی در ایران، مدام از فعل مجهول استفاده می‌شود: تصمیم گرفته شده است تلگرام فیلتر شود، اینستاگرام فیلتر می‌شود و....
چه کسی چنین تصمیمی گرفته است؟ به مردم بگویید که مسؤولیت بسته شدن احتمالی پیام رسان‌ها با چه کسی است؟ تلگرام که خود به خود فیلتر نمی‌شود؛ افرادی آن را فیلتر می‌کنند و مردم حق دارند این افراد را بشناسند.

۶ - وقتی مردم احساس می‌کنند که مسدودسازی پیام رسان‌های خارجی، برای هل دادن اجباری آنها به سمت پیام رسان‌های داخلی است، موضع منفی می‌گیرند چرا که هیچ فرد عاقل بالغی دوست ندارد دیگران او را مجبور به کاری کنند.
این روش، پیام رسان‌های داخلی را در موضع ضعف و نفرت قرار می‌دهد زیرا مردم به این جمع بندی می‌رسند که به خاطر پیام رسان‌های داخلی، از پیام رسان محبوب خودشان محروم شده‌اند.
حال آن که اگر داخلی‌ها در کنار پیام رسان‌های خارجی فعال باشند، با استفاده از مزیت‌های نسبی مانند امکان تراکنش‌های مالی، تماس‌های صوتی، اینترنت رایگان و... می‌توانند سهم خود را اندک اندک اما ماندگار، از بازار بگیرند. این رشد تدریجی و آبرومندانه، در دراز مدت به نفع پیام رسان‌های داخلی است.

۷ - آقایان و خانم‌های مسؤول! مردم شما را بر کرسی‌های ریاست و وزارت و وکالت و... نشانده‌اند تا به آنها خدمت کنید و زمینه اشتغال، رونق اقتصادی، توسعه علمی، آرامش روانی، گسترش مردمسالاری، حفظ حقوق شهروندی و... را فراهم سازید نه این که مدام روی اعصاب و روان مردم بروید و هر بار به بهانه‌ای نگران‌شان کنید؛ به کارها و مسؤولیت‌های اصلی‌تان برسید و بگذارید مردم که آگاه تر از شما هستند، زندگی‌شان را بکنند.