اسرائیلی ها دیروز ۷۰ سالگی کشورشان را جشن گرفتند. این جشن ها صورت های مختلفی داشت. در حالی که محافل دولتی و ملی گرای افراطی به قدرت اسرائیل در زمینه های مختلف مباهات می کردند؛ هزاران اسرائیلی صلح طلب نیز که خویشان خود را در جنگ های مختلف از دست داده اند؛ همرا با شماری از خانواده های قربانیان فلسطینی، دست در دست هم، نسبت به رفتار فاجعه آمیز دولت راستگرای نتانیاهو اعتراض کردند.

نتانیاهو معمولاً هیچ فرصتی را برای ترسیم چهره ای از اسرائیل که گویی در اوج قدرت است؛ از دست نمی دهد. آمار و ارقامی که نتانیاهو از پیشرفت های مادی اسرائیل به دست می دهد، شاید چندان هم غیر واقعی نباشد؛ اما از نقطه نظر انسانی و اخلاقی اسرائیل درست در نقطۀ مقابل اوج یعنی در حضیض خود قرار دارد.

این نکته ای است که بسیاری از متفکران، نویسندگان، روزنامه نگاران و فعالان صلح در اسرائیل آن را به صراحت اعلام می کنند. از نظر روزنامه نگارانی مانند امیرا هس و گیدئون لوی و نویسندۀ مشهوری چون دیوید گراسمن، موقعیت انسانی و اخلاقی اسرائیل به نقطه ای انزجارآور و نفرت انگیز و غیر قابل تحمل رسیده است. این نوع نقد اخلاقی اسرائیل از سوی این دسته از یهودیان شرافتمند و انسان دوست، تنها متوجه دولت راستگرای افراطی حاکم نیست؛ بلکه شامل جامعۀ اسرائیل هم می شود؛ جامعه ای که اکثریت آن به سمت خودخواهی و افزون طلبی و بی اعتنایی به درد و رنج فلسطینی های تحت اشغال نظامی ارتش کشورشان حرکت کرده است.