صادق زیباکلام، دلال جدید محبت میان تندروها و اصلاح طلبان، اخیرا در گفت و گو با «ایران وایر» گفته است:
«حاضرم برای جلوگیری از سقوط نظام، اسلحه به دست بگیرم...»
او در بخشی از این گفت و گو به صراحت اظهار داشته است که:
«...امروز، شانزدهم اردیبهشت ۹۷، باز هم می‌گویم من با تمام وجود از نظام دفاع می‌کنم و حتی یک قدم هم جلوتر می‌آیم و خیلی آشکار و صریح می‌گویم که اگر این نظام در معرض سقوط قرار بگیرد- منظورم از این نظام، همین مجلس شورای اسلامی، همین مقام معظم رهبری، همین شورای نگهبان، همین روزنامه کیهان و مابقی است- اگر همین نظام دچار بحران شود و من ببینم در شرف سقوط است که یا در نتیجه خیزش مردم در داخل کشور و یا حمله امریکا، اسراییل و.. به کشور باشد، من شرمنده شما و شرمنده خیلی از مردم ایران هستم، ولی با تمام وجود از نظام دفاع می‌کنم. من از اسلحه و فشنگ و... متنفرم اما اگر پایش بیفتد، اسلحه هم دست می‌گیرم و از نظام دفاع می‌کنم که سقوط نکند.»
به کانال خبرنامه گویا در تلگرام بپیوندید
دیگر از این صریح تر و بی پرده تر چگونه می توان گفت که من نوکر و فدایی جمهوری اسلامی ام؟! باز یک عده این سخنان را می شنوند و با غمض عین می گویند که:
ان شاءالله گربه است!
نه. این گربه نیست. این موجودی ست نجس، نجس تر از امثال حسین شریعتمداری.
این آمده تا مردم را در روز روشن فریب بدهد و گربه رقصانی کند. امروزِ حکومت اسلامی را به فردا برساند. یکی به میخ بکوبد یکی نعل. منقل جمهوری اسلامی را جوری باد بزند که نه اصلاح طلب بسوزد، نه تندرو.
اما حکایت جوایز بین المللی به امثال زیبا کلام ها.
کاری ندارم که دویچه وله که به این موجود که به گفته ی صریح خودش حاضر است بر روی مردم مخالف اسلحه بکشد، جایزه «آزادی بیان» را داده، چرا داده. آلمانی ها که صادق زیباکلام و امثال او را نمی شناسند که کیست و چه کرده و چه می کند. این موسسات، یک عده مشاور در دور و ور خود دارند که آن ها هستند که پشت پرده ی این جوایزِ مثلا «معتبر»ند. آن ها هستند که در واقع اعطا کننده ی این جوایز به این دار و دسته ی ریش تراشیده و فکل کراواتی حکومت اند.
حکومت اسلامی، بیهوده گروه موسوم به اصلاح طلب و میانه رو را از زندان مرخص نکرد و به خارج نفرستاد. او قصد اشغال رسانه های بزرگ خارجی را داشت و موفق هم بود. بسیار هم موفق بود. در این رسانه ها، هیچکس از سد این اصلاح طلبان نمی تواند عبور کند. شاید یک روز داستان مفصل این نفوذ زیرکانه را باز گویم.
من شخصا طعم تلخ این محاصره را چشیده ام و هنوز هم می چشم. این رسانه ها، جمیعا، هرگز نویسندگانی مانند مرا ندیده اند و این ندیدن بی علت نبوده است:
نظر ها باید به طرف خودی ها جلب شود و نه غیر خودی های غیر اصلاح طلب حکومتی!
از نمونه ی زیباکلام ها و جایزه بگیران این تیپی زیاد داشته ایم. طرف هنوز از تهران به اروپا نرسیده، جایزه ی چند ده هزار یورویی فلان پادشاه و ملکه را دریافت می کند! آن جایزه را در اصل معرفی کننده ی پشت پرده ی او به او داده نه آن نهاد خارجی بی خبر از «زرنگی های» نفوذی های فرهنگی.
حال، دویچه وله باید به خاطر این اظهار نظر زیباکلام، که جایزه ی «آزادی بیان» را از او دریافت کرده، جوابگو باشد. آلمان ها به کسی که بگوید در حمایت از یک حکومت آدمکش، آدم می کشد، جایزه ی آزادی بیان نمی دهند. این اشتباه بزرگ باید تصحیح شود که می شود. دیر و زود دارد ولی سوخت و سوز ندارد.
زیبا کلام به مخبر «ایران وایر» می گوید:
«...من شرمنده شما و شرمنده خیلی از مردم ایران هستم، ولی با تمام وجود از نظام دفاع می‌کنم. من از اسلحه و فشنگ و...متنفرم اما اگر پایش بیفتد، اسلحه هم دست می‌گیرم و از نظام دفاع می‌کنم که سقوط نکند...»
من به او می گویم:
آقای زیبا کلام! شما شرمنده ی خودت باش! مردم امثال شما را می شناسند. با دو کلمه حرف متفاوت زدن و پا بر روی پرچم اسراییل نگذاشتن، مردم فریب امثال تو را نخواهند خورد. روز شرمندگی بزرگ در پیش است.
بیشتر بخوانید:
صادق زیباکلام: حاضرم برای جلوگیری از سقوط نظام، اسلحه به دست بگیرم
