اول- گنجی خواهان تسلیم بلاشرط ایران به آمریکا است.

دوم- گنجی خواهان پذیرش شرط های ۱۲ گانه پمپئو از سوی ایران است.

سوم- گنجی درس وطن فروشی به ایرانیان می دهد.

چهارم- گنجی تأسیس پایگاه نظامی آمریکا در ایران را تجویز می کند.

پنجم- گنجی و دوستان صهیونیست اش می خواهند بین روسیه و دیگر دولت ها اختلاف بیندازند.

ششم- گنجی با آمریکا [دونالد ترامپ؟ پمپئو؟ جان بولتون؟ جینا هسپل رئیس سازمان سی ای ای؟ ایوانکا ترامپ؟ و...] عرق خوری می کند. عرق خوری در افطار و سحر رمضان- آن هم با این افراد، چون با آمریکا که نمی شود عرق خوری کرد - چه حالی دارد؟ به قول مولانا:"باده غمگینان خورند و ما ز می خوش دلتریم/ رو به محبوسان غم ده ساقیا افیون خویش".

هفتم- گنجی پوتین ستیز و ریاکار است.

این تهمت ها نه واقعیت دارند ، نه در مقاله های اخیر یا مقاله ها و سخنان قبلی من وجود دارند. هیچ شاهد و قرینه ای برای تأیید این تهمت ها در افکار و گفتار و رفتار من وجود ندارد.

آقای مرتضی محیط در گام اول ۷ تهمت می سازد. در گام دوم آن ۷ تهمت را به من نسبت می دهد. در گام سوم ، تهمت هایی را که به من نسبت داده، نقد می کند. کاش آقای محیط حداقل این سه مقاله را خوانده بودند و آن ها را نقد می کردند، نه این که تهمت ها و سخنان کاذب خودشان را نقد کنند.

این حق آقای دکتر محیط است که مارکسیست- لنینیست ارتدوکس باشند. اما نه پوتین و نه روسیه کنونی، مارکسیست - لنینیست نبوده و نیستند. برای من قابل فهم نیست که چرا انتقاد از پوتین و روسیه تا این حد موجب برآشفتگی برخی از مارکسیست- لنینیست ها می شود؟ پوتین البته عضو "گا. گ. ب" بوده است. از استالین هم همچنان تجلیل به عمل می آورد. جسد مومیایی لنین را هم می گوید باید نگاه داشت، چون جزیی از تاریخ ماست؛ ولی پوتین مارکسیست - لنینیست نیست. او رهبری "گروه مافیایی" حاکم بر روسیه را بر عهده دارد. اگر دفاع مارکسیست- لنینینست ها از اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی موجه باشد، دفاع آنان از روسیه پوتین موجه نیست.

البته مواضع من قابل نقد است. این ها مواضع من هستند: من ایرانی و مدافع موجودیت و سربلندی ایران و ایرانیان هستم، نه روس و شیفته روسیه یا هر دولت دیگری. هیچ گاه و تحت هیچ شرایطی روسیه را بر ایران ترجیح نمی دهم. ایران تحت هیچ شرایطی نه تنها نباید به جنگ با آمریکا و اسرائیل و عربستان سعودی کشیده شود، بلکه باید دارای همان روابطی با این سه کشور باشد، که با چین و روسیه دارد. به عنوان یک صلح طلب مخالف تجاوزهای نظامی به خاورمیانه و کلنگی کردن آن بوده و هستم. در جنگ شیطانی سوریه؛ دست های بشار اسد، علی خامنه ای، ولادیمیر پوتین، رجب طیب اردوغان، بن سلمان، بنجامین نتانیاهو، باراک اوباما، هیلاری کلینتون، دونالد ترامپ، حزب الله لبنان، گروه های تروریستی اسلام گرای مورد حمایت کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و ترکیه ، و...؛ به خون مردم غیر نظامی آلوده است. منافع همه دولت ها آنان را به خون آشامی تبدیل کرده که با خون مردم سوریه زندگی می کنند. آمریکا و ترکیه و اسرائیل بیش از یک سوم سوریه را اشغال کرده اند. اسرائیل از القاعده سوریه در طول جنگ حمایت مالی و تسلیحاتی و پزشکی کرده است. البته دست های همه دولت ها به یک اندازه آلوده به خون نیست. ولی پوتین یکی از خونین ترین دست ها را در این جنگ دارد.

فرض محال محال نیست. پس فرض کنیم پوتین همان "مادر ترزا" است. آیا در دفاع از "مادر ترزا" می توان دروغ گفت و تهمت زد؟ آیا تهمت زنی و دروغ گویی رهایی بخش است یا موجب بی اعتمادی و دوری نیروها از یکدیگر می شود؟ با کمال تأسف در فضای سیاسی ایرانی ها همچنان از برچسب زنی برای منکوب کردن افراد استفاده می شود. یعنی به جای نقد دیدگاه های یک فرد، با یک برچسب - به عنوان مثال: یهودستیز ، اسرائیل ستیز، آمریکاستیز، روس ستیز، پوتین ستیز- کار او را یکسره می سازیم. تا وقتی دروغ گویی، تهمت زنی، هتاکی و برچسب زنی سنت جاری و ساری ما باشد، ایران را روز به روز از گذار از دیکتاتوری جمهوری اسلامی به یک "جمهوری دموکراتیک ملتزم به آزادی و حقوق بشر و عادلانه فارغ از تبعیض های قومی مذهبی و جنسیتی" دورتر خواهیم ساخت.

لطفا فیلم ایشان را ببینید:

آدرس کانال تلگرام اکبر گنجی: https://telegram.me/ganji_akbar