البته مساله دشوارتر از آن است که به نظر می رسد. پوتین ممکن است به نظر شریکی مسلط در مثلث مسکو-تهران-دمشق باشد که قدرت هوایی، پول و پوشش دیپلماتیک اش اسد را سرپا نگاه داشته است. اما گسترش ایران در سوریه عمیق و نافذ است و به راحتی قابل عقب راندن نیست.

نیروهای زمینی مورد حمایت ایران و پول تهران در بقای اسد نقشی حیاتی داشته اند. تهران هزاران شبه نظامی سپاه، حزب الله و شیعه خارجی را تحت فرماندهی دارد؛ از جمله ده ها هزار جنگجوی محلی سوری که در ارتش سوریه ادغام شده اند ولی وفاداری شان به ایران است. پس زدن این تهدید نیرومند حتی اگر پوتین حاضر به همراهی باشد چالشی عمده است.

دقیقا همین ابعاد نفوذ ایران در سوریه است که اوضاع کنونی را بسیار خطرناک و تلاش آمریکا برای خنثی کردن آن را ضروری کرده است. بشار اسد در تلاش برای بازپس گرفتن آخرین سنگرهای مخالفان عملا قابلیت های آتی ایران را به نقاط مرزی با

اسرائیل و اردن امتداد داده و احتمال یک مناقشه عمده غیرقابل پرهیز میان اسرائیل و ایران را شدت خواهد داد. البته پوتین احتمالا یک همراهی حداقلی را برای جلب رضایت آمریکا در سوریه انجام خواهد داد تا از باقی ماندن اسد در قدرت اطمینان حاصل کند. پوتین با توجه به تمایل پرزیدنت ترامپ به ترک سوریه ممکن است وعده هایی مبهم در مورد خروج نیروهای ایران بدهد تا آمریکا را به ترک سوریه تشویق کند.

ترامپ باید در مقابله با این رویکرد از حداکثر اهرم فشار استفاده کند:

نخست؛ ایالات متحده و متحدانش باید جبهه ای واحد در مقابل روسیه شکل بدهند. پرزیدنت ترامپ باید مخالفت قاطع با حضور نظامی ایران در سوریه را از نظر آمریکا و متحدان منطقه اش شامل اسرائیل، اردن، عربستان سعودی و امارات متحده عربی برای پوتین روشن کند.

دوم؛ ایالات متحده باید از موضع قدرت مذاکره کند. پرزیدنت ترامپ باید با صراحت برای پوتین و به همین نسبت برای بشار اسد تصریح کند تا زمانی که ایران در سوریه مستقر است عملیات اسرائیل علیه ایران از حمایت کامل آمریکا برخوردار است حتی اگر به جنگی عمده منجر شود و کل پروژه نجات رژیم اسد را به خطر بیاندازد.

نهایتا؛ ترامپ باید به پوتین بگوید در حالی که آمریکا آماده ترک مناطق حیاتی استراتژیک در جنوب و شرق سوریه است، این مهم را تنها پس از خروج کامل و قابل تائید نیروهای مورد حمایت ایران از سوریه انجام خواهد داد.