به کارِ من در تلویزیون «ایران فردا» برای ساختنِ برنامه ی «دنیا از نگاه ف. م. سخن» پایان داده شد. مسائلی در این ارتباط پیش آمده بود که در صفحه ی فیس بوک من به آن پرداخته شد. صراحت کلام من، و آشکار نوشتن تمام ماجرا از نگاه خودم، به نوعی، مطلوب برخی از دوستان فرهیخته ام نبود و صحبت های درست و موثر آن ها موجب شد تا این چند خط را بنویسم، و از جناب دکتر نوری زاده دلجویی و عذرخواهی کنم.
علت این که این مطلب را به صورت عمومی نشر می دهم جهت آگاهی کسانی ست که هنوز در جریان پایانِ برنامه ی من در تلویزیون «ایران فردا» قرار نگرفته اند و احتمالا بعدا قرار خواهند گرفت.
من، انسان صریح و بی ملاحظه ای هستم. بی ملاحظگی صفت خوب و پسندیده ای نیست، اما زندگی، مرا چنین کرده است. احتمالا می دانید که من یکی از مراجعان همیشگی دکتر روانشناس و بیمارستان روانی هستم. آنچه دکترهای من به من برای تندرستی ام توصیه کرده اند بیان مکنونات قلبی ام به صورت آشکار است. سال ها زندگی پنهان و فروخوردن حرف ها مرا بیمار کرده است و اطبا علاج بیماری مرا در خلاف جهت عمل کردن نسبت به روشی می دانند که در چهل و سه چهار سال گذشته داشته ام.
در ارتباط با پایان کار م در تلویزیون ایران فردا، برخورد بیش از حد صریح من، پسندیده ی اغلب ایرانیان نیست چون چنین برخوردهایی در فرهنگ ما پسندیده نیست. من خارج از عرف و اخلاق عمومی عمل کردم و از این بابت از جناب دکتر نوری زاده عذر می خواهم.
جناب دکتر، همیشه به من لطف داشته اند. چه در زمانی که در تلویزیون بودیم، و چه قبل از آن که نویسنده ای ناشناس بودم. بسیار مرهون محبت های ایشان بوده و هستم. البته در همان زمان ها نیز مطالبی انتقادی در مورد نوشته های ایشان می نوشتم که آن ها را هم بزرگوارانه از من می پذیرفتند.
در زمان تاسیس تلویزیون «ایران فردا»، با لطف بسیار، مرا به همکاری دعوت کردند. این دعوت بر حالِ خراب و بحرانی من بسیار تاثیر گذاشت و در بهبود نسبی حال ام بسیار موثر بود. من یکی از دشمنان سرسختِ انسان های قدر ناشناس هستم.
با وجود این که هرگز به جناب دکتر بی احترامی نکرده ام، ولی مایل نیستم برخورد بیش از حد صریح من، به قدرنشناسی و بی احترامی تعبیر شود. من آدمی هستم که تحمل دیدن رنجش هیچکس را ندارم چه برسد به شخصیتی که همواره مورد احترام من بوده است.
کارِ من با تلویزیون ایران فردا به پایان رسیده است. قصد کار با این تلویزیون را دیگر ندارم. بنابراین آنچه اکنون نوشتم، صرفا به خاطر احساس ناخوشایندی ست که با تذکر دوستان پیدا کرده ام، و به احتمال قوی این احساس ناخوشایند به خاطر رنجاندن نادانسته ی خاطر جناب دکتر نوری زاده است.
از این بابت و به خاطر هر رنجش دیگری که موجب اش من بوده ام، از جناب دکتر صمیمانه عذر می خواهم.
