از پنجره اطاق به درخت گلابی بزرگ خیره شده‌ام، به دو کبوترسفیدی که روی شاخه‌ای پر از گلابی‌های نارس نشسته‌اند. به سختی یک نوک به گلابی می‌زنندو سر بلند می‌کنند، به اطراف می‌نگرند و نوک بر نوک هم می‌سایند و آواز عاشقانه‌ای را سر می‌دهند. می‌دانم عاشقانه است چرا که قلبم می‌لرزد من صدای عشق را و عاشق را از فرسنگ‌ها می‌شناسم! صدای دور کودکانی را که بازی می‌کنند. باد ملایم پیچیده در حرم شهریور ولیوانی آب لبالب از یخ! دستم رابه خنکی بیرون لیوان می‌کشم خنکی کف دستم را بر صورتم می‌نهم لذتی آرام درتنم می‌پیچد. زندگی چه میزان زیباست!

ذهنم آرام است! اما آرامشم لحظه‌ای بیش نمی‌پاید! جفتی چشم سیاه با باز مانده‌ای از زیبائی جوانی، خسته و غمناک از درون صفحه مانیتور در من خیره شده است!
خود اوست زنی با بارانی سفید بسختی همراه عکاسی جوان در میان گور‌ها می‌گردد. "تازه ازبستر بیماری بر خواسته‌ام کمرم درد می‌کند! این قبر انوش من است، آن طرف تر رضی تابان خوابیده است! همه این جا هستند هر بر آمدگی نشانی از پیکر عزیزی است. آخ آخ باز این سنگ قبر راشکسته‌اند! " بالای گوری کوچک می‌ایستد، غمگنانه به دوردست خیره می‌شود. " هر هفته این جا می‌آئیم! حال تعداد مادران کمتر شده‌اند! دارند یکی یکی پیش عزیزانشان بر می‌گردند. نه هر هفته نمی‌توانم بیایم دو هفته یکبار. هر چه کاشتیم کندند! هیچ گلی را بر مزار این عزیزان نمی‌مانند. " آن طرف انتهای گورستان، گورستان بهائی هاست آن‌ها هم حال وروز بهتری ندارند قبر‌هایشان را ویران می‌کنند سنگ قبر‌هایشان را می‌شکنند. "خسته و غمگین بادستی بر کمر گاه دور می‌شود! شیر زنی که هنوز صدای بلند وبرائی هزاران جان جوانیست که زیر این خاک هاخوابیده‌اند. او خانم لطفی است!

باز طوفانی درقلب من بر پا کرده است! طوفانی که با آمدن هر شهریور درونم را به آتش می‌کشد در اندرونه چشمم تصویر ده‌ها، نه! صد‌ها، نه! هزاران اعدام شده گان سال شصت وهفت جان می‌گیرند. همه شبیهه یک دیگرند تما می‌چهره هایک چهره‌اند! زیباترین فرزندان این آب و خاک. گوشهایم لبریز از صداست! صدای هزاران گلوی غرق در خون که از حنجرهای زخمی شده از طناب‌های دارسرود آزادی می‌خوانند. می‌نویسم تا از بار رنج عمیقی بکاهم که قلبم را می‌فشارد. غمی که این روز‌ها درد، رنج واندوه ناشی از گرانی، بی آبی، چپاول بیشرمانه مردم، سر کوب و اعدام همراه سایه شوم جنگ آن را ده چندان ساخته است. می‌دانم چشمان اعدام شدگان سال شصت وهفت نیزهنوز بسته نشده‌اند. چشمانی که هنوز نگران این سرزمین‌اند، نگران مردمان درد کشیده آن. می‌دانم که از زیر خراور‌ها خاک صدای فریاد مردم به جان رسیده، مردمی که دارند بر علیه استبداد، ستم، وفساد بر می‌خیزند را می‌شنوند، صدای شوم جغد جنگ را ازدهان خامنه‌ای و دیگر فاسدان جنگ طلب! بیمناک آینده این سرزمینند. تازمانی که این سر زمین ومردمان آن به آرامش نرسند این چشمان زیبا، این گوش‌های شنوا، بسته نخواهند شد ودر خاک آرام نخواهند گرفت.