خامنه ای اخیرا گفته است:
«این را به همه بگویید: هیچکس هیچ غلطی نمی تواند بکند...».
خامنه ای راست می گوید؛ تا وضع ما چنین است، هیچ کس هیچ غلطی نمی تواند بکند.
در مطلب قبل با عنوان «اگر می خواهیم عامل حرکت و تغییر ما باشیم...» کلیاتی در باره ی فقدان اپوزیسیونی که مردم به آن «باور و اعتماد» داشته باشند بیان کردیم. در یادداشت حاضر سعی می کنم به طور موجز، به کارهایی که گروه ها و شخصیت های سیاسی برای انجام عمل مشترک بر اساس خط مشی واحد باید انجام دهند اشاره کنم. در صورت ضرورت، تفسیر آن می ماند برای مطالب مفصل تر:
۱- هدف، متشکل کردن جمعیت میلیونی، نه جماعت چند ده نفره، برای تغییر حکومت اسلامی ست. برای چنین متشکل کردنی، «ابتدا» باید گروه ها و شخصیت هایی که خود را نماینده ی اقشار مختلف مردم می دانند «متشکل شوند».
۲- هدف، تغییر حکومت اسلامی و تشکیل یک حکومتِ از نظر محتوایی، منطبق با آزادترین حکومت های جهان امروز است.
۳- برای رسیدن به این دو هدف، هر آن چه که موجب تفرقه و پراکندگی گروه ها و شخصیت هاست باید در عملکرد جمعی کنار گذاشته شود.
۴- این جمع متشکل، مطلقا به مسائل کشورهای دیگر، مثل امریکا و اسراییل وارد نشود. هر کشوری برای خود منافعی دارد و به دنبال آن منافع است. این را باید عمیقا درک و باور کرد. هیچ انتظاری از هیچ کشور خارجی نباید داشت. اگر حرکت کشورها در جهت منافع شان با منافع ما در مبارزه با حکومت اسلامی همجهت باشد، از آن «باید» استفاده کرد. در غیر این صورت ما کارِ خودمان را انجام می دهیم و کشورها کارِ خودشان را. ما به دنبال عیب یابی از دیگر کشورها و دشمن تراشی برای خودمان نیستیم. ما خواهان رابطه ی برابر و دوستانه بر اساس منافع ملت هایمان با همه ی دنیا هستیم.
۵- این جمع متشکل، مطلقا با کسانی که خود را ایرانی نمی دانند کاری ندارد. برای ما مردم تمام نقاط سرزمین ایران و کسانی که شناسنامه ی ایرانی دارند، ایرانی هستند، نه اقلیت، نه ترک و کرد و عرب و بلوچ و غیره. کسانی که خود را ایرانی نمی دانند، در اصل ایرانی نیستند و در میان ما جای ندارند.
۶- تمرکز این جمعِ متشکل، برای مقابله با حکومت اسلامی و اجزای آن از چپ اسلامی تا راست اسلامی ست. این ها باید از گود سیاست ایران به طور کامل بیرون شوند. پرداختن به استثناها و تمرکز بر استثناها، ما را از هدف اصلی که تغییر کلیت نظام است دور می کند.
۷- پرداختن به موضوعات مورد مناقشه در تاریخ معاصر، در دستور کار این جمع متشکل نیست و تمرکز افکار و اعمال، فقط بر حکومتی ست که ۴۰ سال است ایران را به نابودی کشانده است.
۸- کار این جمعِ متشکل فقط حرف زدن و بیانیه صادر کردن نیست. این جمع باید در هر کاری عملا پیشقدم باشد. نمی توان در خارج از کشور نشست و فرمان راهپیمایی و جانفشانی در داخل ایران صادر کرد. اگر اعضای خارج از کشور این جمع، به دلایل واقعی نه موهوم و ساختگی، امکان حضور در ایران ندارند، نمایندگان واقعی و نه موهوم و ساختگی شان، باید در ایران حضور فعال داشته باشند و در راس حرکت های مردمی قرار گیرند.
۹- رسانه ها، اعم از تلویزیون ها و سایت ها و نشریات چاپی، و گردانندگان آن ها، تنها رسانه اند و اهل رسانه نه بیشتر. انتظار عمل انقلابی یا حزبی و گروهی از آن ها داشتن اشتباه بزرگی ست که تا به امروز شاهد آن بوده ایم و عمل انقلابی را تبدیل به شعار دادن های انقلابی کرده است. از رسانه ها می توان و می باید در جهت استحکام جمع متشکل ضد حکومت اسلامی و پخش آرا و برنامه های آن استفاده کرد.
۱۰- مردم جان به لب رسیده، خصوصا جوانان داخل ایران، بارها با به خطر انداختن جان و به قیمت نابود شدن آینده ی تحصیلی و شغلی شان، به خیابان ها آمده اند و نا امید و سرخورده یا به خانه بازگشته اند یا به زندان و حبس افتاده اند. این جوانان کسانی هستند که جمع متشکل باید پیش از هر کس، اعتماد آن ها را به خود جلب کند، به گونه ای که به این تشکل و اهداف آن باور بیاورند و در ارتباط ارگانیک با این تشکل، برنامه های آن را در داخل کشور پیاده کنند...
*****
... در وضعیت فعلی، و با پراکندگی موجود، و عدم باورِ بچه های ایران به اپوزیسیون خارج از کشور، به واقعیت پیوستن خواسته های بالا، چیزی شبیه به داستان های تخیلی و آرزوهای تحقق نیافتنی ست.
اگر چنین است، که هست، حرف خامنه ای اعتبار خواهد داشت که می گوید:
«هیچکس هیچ غلطی نمی تواند بکند».
ولی رسانه های باورمند به کشور و مردم ایران می توانند با طرح این مقدمات و خواسته های لازم و اولیه، ذهن ها را برای ضرورت چنین آغازی آماده کنند، باشد که لااقل فرزندان مان، ایران آزاد را به چشم ببینند.
