تاریخ، جنایات جمهوری اسلامی ایران را در همه‌ی عرصه‌ها به‌ویژه در زندان‌های سیاسی‌اش فراموش نخواهد کرد. قتل عام فرزندان مردم، در زندان‌های سیاسیِ دهه‌ی ۶۰، چهره‌ی منحوسِ این جمهوریِ جنایت را سیاه‌تر کرده است و این در، تاهنوز، بر پاشنه‌ی سیاهِ ننگین‌اش می‌چرخد.
***
"هستی"، نمی‌بخشاید وُ ما- باید نبخشیم
*
*
در شادمانی‌های هستی
انسان، حضوری، مست دارد.
باران، به جان ِ عاشق‌اش باید ببارد.
*
*
آواز را در جان ِ او شوری، شگرف ست.
وقتی درخت‌اش را بهاران، می‌سُراید
وقتی که رخت‌اش، بی‌قرار ِ آفتاب‌ست
او را چه ترسی از شقاوت‌های برف ست؟
*
*
همزاد ِ آتش‌های دیرین
همریشه‌ی آب است وُ خورشید.
در مهربانی‌های جاری
شادی ِ شور ِ زیستن را
در چشم‌هایش می‌توان دید.
*
*
باید زمین، بر خود ببالد
دستی به دست ِ این چنین، سرمست دارد
*
*
آن کیست اما؟
آن کیست می‌خواهد چنین، مستی، نباشد؟
*
*
آن کیست می‌خواهد که این زیباترین را
از باغِ ما بردارد وُ بر دار دارد؟
*
*
"هستی"، نمی‌بخشاید وُ ما
باید نبخشیم
آن دست ِ پستی را که با ما کار دارد.
*
*
*
