سه نامی شکفتند بر سینه‌ی آب.

سه نام ِ درخشنده از خنده‌ی ناب.

سه نامی که از رنگ وُ آهنگ ِ باران ِ باغ‌اند.

و بر جان ِ تاریک ِ آن خاک ِ غمناک-

چنانچون، چراغ‌اند.

*

دریغا دریغا دریغا

نفَس، هر نفَس، در قفس شد

صداهای سرسبز ِ دیرینه‌ی ما.

قدم، هر قدم، ترس ِ سنگ‌ست

به جان ِ درخشان ِ آیینه‌ی ما.

*

چه پیش آمد آن باغ ِ ما را که امشب

ز شور وُ ز نور ِ شکوفنده، خالی‌ست.

چه گویم تو را‌ ای دل ِ داغ‌دیده!

یقین دارم اینک

غمی تلخ در آن حوالی‌ست.

*

بباران! بباران! بباران! تو ای چشم!

غم ِ شعر ِ شوریده‌ی مادران را.

هلا...‌ای تو از جنس ِ باران!

بباران مرا

در اندوه ِ تاریک ِ آن بی‌قراران.