چاره کار آنچه در اهواز رخ داد، فقط محکوم کردن نیست، چرا که تروریسم، خشونت و خونریری در هر زمان و هر مکان، محکوم است. چاره کار، پرداختن به دلایل و ریشه‌های شکل گیری خشونت است.
در نبود جامعه مدنی و بستر رفتار مسالمت آمیز و مبتنی بر گفت و گو آنچه مجال جولان می‌یابد خشونت است و خشونت اشکال مختلف برور خود را در جوامع پیدا می‌کند.
سالهاست ما قربانیان سیاست‌های سرکوبگرانه جامعه مدنی، فریاد سر می‌دهیم که سیاست هایی که به دنبال سرکوب جامعه مدنی هستند خواسته یا ناخواسنه راه را برای خشونت و وحشت می‌گشایند، اما هر روز بر میزان فشارها افزوده می‌شود.
نگاهی به جامعه، گویای روشن وضعیت حال و آینده ماست. فعالان مدنی کجا هستند؟ گروهی در کنج عزلت و خانه نشین، گروهی مهاجر و آواره کشورها و گروه معدودی در زندان‌ها و تعداد کثیری تحت تعقیب امنیتی و احکام و قرار‌های سنگین قضایی.
این جامعه برای تولید و باز تولید خشونت آماده است و تنها راه جلوگیری یا کنترل آن نه فقط محکوم کردن و برخورهای قهرآمیز که برداشتن فضای امنیتی و سرکوبگرانه علیه جامعه است.
نرگس محمدی
زندان اوین
