ایران وایر - آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی صبح امروز پنج‌شنبه ۱۲مهرماه، در استادیوم آزادی شهر تهران، در جمع هزاران بسیجی، حدود ۷۰دقیقه درباره تحریم و دشمن و آمریکا سخنرانی کرد و دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا را متهم به خیال‌پردازی درباره امکان تغییر رژیم در ایران کرد.
این مراسم توسط «سازمان بسیج سازندگی» برگزار شد و بیش از هفتاد هزار نفر از بسیجیان زن و مرد در آن حضور داشتند. حضور زنان در ورزشگاه‌های ویژه مسابقات فوتبال در ایران ممنوع است ولی به طور معمول در مراسم‌های سیاسی و مذهبی، به زنان اجازه ورود داده می‌شود.
آیت‌الله خامنه‌ای در این سخنرانی در ابتدا، در یک موضع‌گیری ملی‌گرایانه گفت اولین موضوع مهم «عظمت ایران» است و دوم «اقتدار جمهوری اسلامی» است. دوگانه «ایران» و «جمهوری اسلامی»، یک دوگانه سیاسی معنادار است. مخالفان جمهوری اسلامی می‌گویند رهبر این حکومت، بیشتر به فکر منافع مذهبی و گسترش مذهب شیعه هستند و توجهی چندانی به منافع ملی و حفظ اعتبار کشور ایران ندارند. با این حال رهبر جمهوری اسلامی امروز کوشید رابطه معناداری بین این دو برقرار کند. او گفت: «جمهوری اسلامی توانسته است اعتبار و احترام این کشور را در منطقه و کل جهان بالا ببرد.» از دیدگاه رهبر جمهوری اسلامی، حفظ تمامیت ارضی، جلوگیری از تجزیه ایران و «ایستادگی یک تنه در مقابل جبهه استکبار» از مولفه‌های «اقتدار جمهوری اسلامی» است. او پشتوانه «اقتدار جمهوری اسلامی» را «شکست‌ناپذیری ملت» دانست و گفت این موضوع به «برکت اسلام» رخ داده است. در واقع اگرچه نقطه شروع رهبر جمهوری اسلامی، یک «دیدگاه ملی‌گرایانه» بود ولی در نهایت به یک «دیدگاه اسلام‌گرایانه» و مصادره ایران به سود اسلام ختم شد.
متاثر از همین دیدگاه، او گام اول برای تداوم اقتدار جمهوری اسلامی را حس کردن «وجود و حضور دشمن» دانست و گفت کسانی که دشمنی آمریکا را انکار می‌کنند، «روشنفکرنمای راحت طلب و ریاکارو منافق» است و کسانی که می‌گویند «راهی جز پناه بردن به دشمن نداریم»، خیانت می‌کنم.
مطالب بیشتر در سایت ایران وایر
آیت‌الله خامنه‌ای اولین عرصه مبارزه با دشمن را «اسلام و ایمان اسلامی» دانست و گفت «آمریکا از اسلام سیلی خورده است و کینه در دل دارد» و دشمنی آمریکا صرفا به خاطر گفتن «مرگ بر آمریکا» نیست و از این می‌ترسند که «یک قدرت اسلامی در این منطقه سر بلند کند.»
آیت‌الله خامنه‌ای با رد موقعیت و تصویر ضعیف جمهوری اسلامی، گفت رئيس‌جمهور آمریکا اخیرا به مقام‌های اروپایی گفته «دو سه ماه صبر کنید، جمهوری اسلامی کلکش کنده خواهد شد.» رهبر جمهوری اسلامی سخن گفتن درباره سقوط جمهوری اسلامی را «دلخوشی» خواند و با اشاره به یک ضرب المثل مشهور فارسی گفت: «شتر در خواب بیند پنبه دانه، گهی لف لف خورد، گه دانه دانه.»
او با اذعان به اینکه مشکلات اقتصادی وجود دارد و اقتصاد نفتی ایران یک عیب بزرگ است، گفت در حالی «بقیه راه‌ها در برابر دشمن مسدود است»، روی به تحریم آورده است. آیت‌الله خامنه‌ای گفت «ظرفیت اقتصاد ملی ایران بزرگ‌تر از تحریم هاست» و آمریکا با شکست خوردن در زمینه تحریم‌ها، یک سیلی دیگر خواهد خورد.
آیت‌الله خامنه‌ای سالهای ۹۰ و ۹۱ که تحریم‌ها را یک فرصت برای اقتصاد ایران می‌دانست و امروز هم گفت کشور به خاطر مشکلات، «از خمودگی و بی‌عملی» بیرون آمده است. این عبارت نسبت به آن دوران محتاط‌تر است ولی نشان می‌دهد که او کماکان اعتقاد دارد که تحریم‌ها یک فرصت برای تحرک اقتصادی در ایران محسوب می‌شود.
رهبر جمهوری اسلامی همچنین در بخش پایانی سخنان خود گفت «تا جان در بدن دارد» در برابر دیدگاه‌های دیگری که می‌گویند باید با آمریکا سازش کند، می‌ایستد و نمی‌گذارد چنین دیدگاهی به نتیجه برسد. این رجزخوانی‌ها تازگی ندارد. او آبان۹۵ هم گفته بود که تا جان در بدن دارد، در مقابل آمریکا می ایستد. با این حال، مشخص بود که رهبر جمهوری اسلامی در سخنرانی امروز با خیالی راحت‌تر در این زمینه حرف می‌زند. خیال او البته از جانب تحریم‌ها راحت‌تر نیست، بلکه از این نظر که او تسلط بیشتری بر ادبیات سیاست خارجی ایران پیدا کرده است.
در سالهای گذشته، رهبر و رئیس‌جمهور ایران بارها در سخنرانی‌های عمومی خود کوشیده بودند اختلاف‌نظرهای خود در حوزه سیاست خارجی را بیان کنند ولی در حال حاضر، که به نظر می رسد رئيس جمهور ایران در مقابل ایده‌های رهبر جمهوری اسلامی در حوزه سیاست خارجی کوتاه آمده یا حداقل قصد تقابل ندارد، آیت‌الله خامنه ای با لحنی راضی‌تر علیه آمریکا سخن می‌گوید و خشنود است که دیدگاهش مبنی بر عدم امکان تفاهم و سازش با آمریکا را بهتر می تواند توضیح دهد و به سیاست خارجی ایران تحمیل کند، دیدگاهی ایدئولوژیک و هزینه‌ساز که به نقطه کانونی گفتمان و تنها دستاورد زندگی سیاسی آیت‌الله خامنه‌ای تبدیل شده است. او بدون سخن گفتن و تصویرسازی از «دشمن»، نه تنها حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد، بلکه حرفی برای گفتن ندارد.
