از طرف دیگر، برای تغییر حکومت، میل مردم به تغییر و تلاش برای وقوع این تغییر است. اگرچه نارضایتی جامعه، از همان روزهای اول انقلاب، چهره ی خود را به حکام نشان داد، ولی این نارضایتی، هرگز در حدی نبوده که بشود گفت، مردم چیزی برای از دست دادن ندارند جز زنجیر های دست و پایشان.

مردم شهرنشین ما، حتی سرکوب شده ترین و رنج کشیده ترین آن ها، هنوز بسیاری چیزها برای از دست دادن دارند:
از دست دادن جان، از دست دادن شغل، از دست دادن حداقل درآمدی که باید با آن زندگی کرد، از دست دادن آزادی -مثلا موقع افتادن به زندان-، و بسیاری چیزهای دیگر که هر چند ساده به نظر می رسند اما عوامل موثری هستند در عقب نگه داشتن مردم از صفوف مخالفان حکومت و همبستگی با آن ها.

نکته ی دیگری که شاید بتوان آن را نیز از مهمترین دلایل باقی ماندن حکومت فعلی دانست، فقدان جایگزین مطلوب همه ی مردم، برای این حکومت است.

واقعیت این است که هیچکدام از شخصیت ها و گروه های مخالف حکومت اسلامی، آینده ی روشنی ترسیم نمی کنند، و با درگیری هایی که در داخل خود و با دیگر نیروهای مخالف حکومت دارند، باعث سرخوردگی مردم و عدم اطمینان آن ها به خود می شوند.

این که آب بهداشتی برای نوشیدن یا هوای سالم برای نفس کشیدن یا سقف سالم بر بالای سر مردم وجود ندارد، به تنهایی دلیلی برای فرو ریختن حکومت نخواهد بود. در صورت فراهم آمدن شرایط یاد شده، اگر مورد آخر فراهم نشود، فروپاشیِ خود به خودیِ حکومت اسلامی، موجب هرج و مرج در جامعه و دورانی سخت و پر تنش خواهد شد که مطلوب هیچ کس نخواهد بود.