همکاری و همگامی گروه ها و شخصیت های اپوزیسیون، آن قدر دور از انتظار است که آدمی آن را غیر قابل تحقق تصور می کند. جالب اینجاست، که همه ی این گروه ها و شخصیت ها، از اتحاد علیه حکومت اسلامی سخن می گویند، ولی هیچ گام موثری در این راه بر نمی دارند.

البته بشر به امید زنده است و ما هم تلاش می کنیم امیدمان را برای پیوند دادن گروه ها و شخصیت ها علیه نظام اسلامی حاکم بر سرزمین مان از دست ندهیم.

سوال اولی که در این زمینه مطرح می شود این است که:
وقتی از گروه ها و شخصیت های اپوزیسیون سخن می گوییم، آیا منظورمان همه گروه ها و شخصیت هاست؟

بله، ولی دو شرط اساسی وجود دارد که اگر گروه و شخصیتی به این دو شرط پایبند نباشد، طبیعتا دلیلی برای همکاری و همگامی با آن ها نیست:
۱- کسانی که اگر روزگاری قانون اساسی مترقی و مبتنی بر دمکراسی و آزادی و حقوق بشر واقعی در کشور به تصویب برسد، تلاش خواهند کرد تا از «آزادی موجود»، برای بر انداختن «آزادی» استفاده کنند.

۲- کسانی که در صورت تثبیت یک حکومت مردمی و مبتنی بر برابری تمام ایرانی ها، کماکان خود را ایرانی نمی دانند، و خواهان جدا کردن بخشی از خاک سرزمین ما هستند.

این دو گروه، طبیعتا می توانند با دیگر گروه ها همراه شوند، مشروط بر این که از آزادی برای از بین بردن آزادی استفاده نکنند، و خواهان جدا کردن قسمتی از ایران نباشند.