تعجب من از این است که آقایانی که بسیار غیور و دلاور هستند، و در دست شان تفنگ و مسلسل دارند، موقع گفتن لُبّ کلام آن چه به آن اعتقاد دارند، دست و دل شان می لرزد و به هزار ترفند، سعی در بزک دوزک آن می کنند.
فراخوان ۱۰ حزب و سازمان سیاسی را به «همکاری مشترک» می خواندم.
مثل همیشه، فراخوانِ سینه چاکانِ «ملیت»ها، همگی بیان خواست و اهداف «خودشان» است، و در اصل، همکاری مشترک مورد نظر آقایان، «همکاری با آقایان» برای پیشبرد اهداف آن هاست!
کسانی که برای «ملیت» ها، پستان به تنور می چسبانند، معمولا، از کلمه ی به ابتذال کشیده شده ی «فدرالیسم» سخن به میان می آورند، و حتی اگر بخواهی بر سر سفره ای مشترک با آن ها غذا بخوری، به نحوی فرقی میان «من» و «تو» قائل می شوند.
مبانی مشترک همکاری آقایان هم بسیار شنیدنی است:
حرف های قشنگی که آن ها را همیشه طوطی وار تکرار کرده اند، تا برسند به تبعیض و ستم ملی علیه «ملیت های «ساکن» ایران»! و در نهایت، حق تعیین «سرنوشت» و «اتحاد آزادانه ی مردمان ایران در یک سیستم سیاسی و اداری فدرال».
همه ی داستان آقایان همین است و بقیه، رنگ و لعابی ست که زدن و نزدن اش فرقی به حال سایر «مردمان» ایران که همان «ایرانیان مخالف تجزیه کشور» هستند نمی کند.
سابق بر این، به خاطر یکی دو حزب از این «فراخوان دهندگان»، و به خاطر خط غلط و ضد ایرانی شان احساس دلسوزی می کردم، ولی این احساس اکنون برایم تبدیل به احساس خشم شده است؛ احساس خشم نسبت به کسانی که خود را «ایرانی» نمی دانند و خود را «ایرانی» نمی خواهند.
اگر روزی قرار بر اشتراک عمل نیروهای اپوزیسیون «ایرانی» برای بر انداختن حکومت اسلامی شود، گمان نمی کنم آقایان «غیر ایرانی» تمایلی به پیوستن به آن ها داشته باشند و طرف مقابل هم قطعا مایل به همکاری و همیاری با «غیر ایرانیان» نخواهد بود.
همین قدر که تئوری های «غیر ایرانیان ساکن ایران» در حد تئوری بماند و نخواهند کشور ما را «عملا» تکه تکه کنند، مساله ای نیست، حتی اگر خیری به «ایران» و «مردم ایران» نرسانند.
