دین، با کسی شوخی ندارد. باور نمی کنی یک نگاه به قیافه ی دین داران و دین مداران بینداز تا باور کنی. مهم هم نیست که کی باشی و کجا باشی. شارلی ابدو را دیدیم که در قلب پاریس چه بر سرش آوردند.

همه ی این ها را گفتیم که حساب کار دست مان بیاید. در افتادن با دین انگیزه های قوی می خواهد. مثلا سعادت مردم. پیشرفت کشور. گسترش علم به جای خرافات و پیمودن راه ترقی و اعتلا.

قرار هم نیست که دین از بین برود یا طنزپرداز بخواهد دین را بر اندازد یا آن را از دل مردم بزداید. ابدا. کاری که طنزپرداز می خواهد بکند این است که وقتی به توصیه دکتر علی شریعتی، کتاب دین از روی طاقچه ها بر داشته شد و از پوشش سبز نرم و براق اش خارج شد و گشوده شد و خوانده شد و بعد از خوانده شدن به نحوی که خواننده می خواست فهمیده شد، و بر اساس آن فهم، در همه ی عرصه های اجتماع وارد شد، و فهمیده ها و نفهمیده ها قاطی اجتماع و سیاست شد، و این قاطی شدن با سیاست موجب تصویب قوانین مبتنی بر «کتاب» شد و کشور ایران، تبدیل به کشور اسلام شد، و کشور اسلام هم شد اینی که در طول چهل سال گذشته دیده ایم و احتمالا سال های دیگر هم خواهیم دید، دکمه ی «ریوایند تاریخ» را فشار دهد، و همه ی این مراحل طی شده به عقب بر گردد و کتاب خدا، دوباره تووی جلد سبز رنگ اش قرار داده شود، و روی طاقچه گذاشته شود، و کارش تنها بدرقه ی مسافر و آدمِ درگذشته شود و همین و همین.

برای این کار باید بهای سنگینی پرداخت کرد. باید جسور و شجاع بود و صریح. دین با کسی شوخی ندارد. تصور نکنید که شوخی با دین، در عمل هم شوخی است. ابدا. شوخی با دین جنگ است آن هم یک جنگ مهیب و نا برابر.

بنابراین اگر مرد رهی در این عرصه وارد شو وگرنه برو به زندگی ات مشغول باش مردان ره، دنبال کار را بگیرند، شاید تو هم از خوشبختی اجتماع آینده سهمی نصیب ات شود...

از مسیج علیرضا رضایی از آن دنیا به طنزپردازان ایرانی...