امروز نیروهای ویژه آمریکایی در دیرالزور حضور دارند و از نیروهای دموکراتیک سوریه در جنگ نهایی علیه داعش حمایت می کنند. دولت بشار اسد هم که از مشکلات جنگ با داعش تا اندازه ای رها شده، علیه شورشی ها در ادلب مبارزه می کند. ترکیه هنوز می تواند مشکل ساز شود، اما نقشه جنگ که زمانی به شدت آشفته بود اکنون بین دو ائتلاف تقسیم شده است: یکی اتحاد روسیه، ایران و اسد است که کنترل دو سوم کشور از جمله دمشق، حلب و حمص را در دست دارند و دومی نیروهای دموکراتیک سوریه تحت حمایت آمریکا هستند که باقی مناطق از جمله رقه را تحت کنترل دارند. این مساله احتمال مذاکرات صلح را افزایش می دهد به ویژه اینکه کردها و بشار اسد هرگز با یکدیگر در جنگ نبوده اند و ایالات متحده و روسیه هم تمایلی به درگیری نظامی ندارند. آمریکا دو هدف اعلام شده در سوریه داشته که عبارتند از شکست دادن داعش و برکناری اسد از ریاست جمهوری از طریق نوعی روند انتقال سیاسی. اولین ماموریت انجام شده و دومی تقریبا غیرممکن است. برای ترامپ ساده تر این بود که پیروزی در برابر داعش را اعلام کند، اما یک مساله همچنان باقی مانده و آن، ایران است که بعد از روسیه بزرگ ترین حامی دولت بشار اسد به شمار می رود.

ترامپ ماه مارس گذشته اعلام کرد که نیروهای آمریکایی خیلی زود از سوریه خارج خواهند شد، اما در ماه آوریل با روی کار آمدن جان بولتون به عنوان مشاور امنیت ملی، برنامه عوض شد و ایالات متحده خارج کردن نیروهای خود از سوریه را به خروج نیروهای ایرانی از این کشور وابسته دانست. یک مقام حاضر در پایگاه آمریکا در سوریه درباره مشروعیت قانونی عملیات نیروهای آمریکایی گفت که قانون پس از 11 سپتامبر زمینه قانونی برای این ماموریت را فراهم آورده است؛ شاید داعش و القاعده شباهت هایی به یکدیگر داشته باشند اما پایه و اساس قانونی حمله به ایران چه می تواند باشد؟ اینکه دشمن دوست آمریکا (عربستان سعودی) دشمن آمریکاست؟!!

گفت وگوهای خصمانه واشنگتن علیه تهران از آن زمان به بعد اگرچه می تواند تهدیدی برای ارعاب تهران باشد، اما در عین حال اقدامی حساب شده از سوی دولت ترامپ برای تبدیل ماهیت غیرقابل پیش بینی بودنش به یک اهرم استراتژیک است. اگر ترامپ به ایران حمله کند، نیروهای آمریکایی در یک منطقه جنگی در خاورمیانه درگیر خواهند شد که چهار کشور همسایه را شامل می شود: سوریه، عراق، ایران و افغانستان.