او که می گوید بخش هایی از ابتدا و انتهای فیلم بریده و حتی صداگذاری شده است، فیلم کامل هر آن چه که در روز واقعه رخ داده بود را برای ما فرستاد. فیلم صدا ندارد. آقای دکتر می گوید متاسفانه سیستم نصب شده دوربین های مدار بسته داخل مطبش صوت جداگانه دارند و صدای فیلم در شرایط فعلی در اختیارش نیست.

دکتر «ک.صاد» می گوید خانواده بیمار در پایان درمان از او تشکر کرده اند: «شما می توانید از دو دستیار من استعلام کنید. آن ها با روی خوش از مطب من خارج شدند.»

او تخصص لیزر دهان و دندان از «دانشگاه آخن» آلمان دارد و متخصص جراحی از «دانشگاه دانوب» اتریش است اما به نظر می رسد در مورد برخورد با بیماران آموزش درستی ندیده است.

این دندان پزشک به کلی منکر درد داشتن دخترک می شود: «کودکان به طور طبیعی استرس دندان پزشکی دارند. زمانی که من حتی کارم را شروع نکرده بودم، او جیغ می زد و وقتی با تحکم برخورد کردم، ساکت شد و اجازه داد کارم را ادامه بدهم.»

حالا دکتر خانواده کودک را متهم به توطئه می‌کند: «اگر خانواده این بیمار ریگی توی کفش شان نبود، چرا از طریق قانون علیه من اقامه دعوا نکرده‌اند؟ چرا مادرش با آن خون سردی فیلم می گرفت؟ چرا کار کشیدن دندان که تمام شد، دختر خانم بیمار به آرامی بلند شد و صورتش را تمیز کرد و ضمن تشکر، از مطب خارج شد و هیچ درگیری یا مشکلی ایجاد نشد؟»

او می گوید دندان پزشك برای اجتناب از طولانی تر شدن روند درمان، معمولا با روش کنترل از طریق صدا سعی می کند وضعیت بیمار را بهتر کند.

دکتر «بهمن سراج»، دانشیار «دانشگاه علوم پزشکی تهران» و رییس «انجمن دندان پزشکی کودکان» تنها کسی است که در این مورد واکنش نشان داده است. او گفته است: «بیمار بیش تر از ترس فریاد می‌کشد زیرا بعد از حذف دندان، معمولا اگر درد داشته باشد، ضمن تداوم فریاد، دست را به طرف ناحیه درد می‌برد. ولی در فیلم آرام شده و نگرانی برطرف شده به نظر می‌آید. روش کنترل بیمار از طریق تُنِ صدا روش مورد قبولی است ولی نه به شکلی که از اعتدال خارج شود.»

«امین بزرگیان»، روزنامه نگار و پژوهش گر مسایل اجتماعی معتقد است در دوران معاصر، پزشکان به تعبیری تبدیل به قدیسان عصر جدید شده اند و به همین دلیل هم برای مخاطبان این دسته غیرقابل باور است که رفتارها و کنش هایی ممکن است از یک پزشک بروز کند که از یک قدیس سرنمی زند:«فرایند قدیس سازی از این حیث به زیان آن ها خواهد بود چون آن ها نمی توانند به باور عمومی، در شرایط عصبانت فریاد بزنند یا مرتکب خطا یا خشونت بشوند. بخشی از این حساسیت عمومی نسبت به کنش جامعه پزشکی، نتیجه قدیس سازی آن ها است.»

به نظر می رسد بیش و پیش از هر گونه اظهار نظری، تدوین پروتکل های درمانی خاص کودکان در حوزه سلامت در شرایطی که ضمانت اجرایی کافی داشته باشد، ضروری است.

خانواده‌ های دیگری هستند که رفتارهای خارج از عرف پزشکان با کودکان شان آن ها را آزار داده است. «آیدا» یکی از آن ها است. او دو هفته پیش «مبینا»، دختر ۹ ساله اش را به خاطر دردهای شکمی به بیمارستان فوق تخصصی «البرز» در کرج برد. همسرش بیرون اتاق معاینه منتظر آن ها ماند و آیدا با دو دختر ۹ ساله و ۴ ساله اش وارد اتاق دکتر شد. هنگامی که دکتر در حال معاینه بچه بود، «مانا»، دخترک چهارساله آیدا تقویم رومیزی دکتر را جا به جا کرد. بار اول دکتر حین معاینه مبینا، به کودک چهار ساله تذکر داد که تقویم را بگذارد همان جا و بار دوم در یک حالت به شدت عصبی و نگران کننده یقه دخترک چهارساله را گرفت، او را بلند کرد و به بیرون سالن پرتاب کرد: «صورت دکتر کاملا قرمز شده بود. بچه یک بند جیغ می کشید. او را که وسط سالن پرت کرد، شروع کرد به سمت من فریاد زدن که خانم! این جا مهدکودک نیست. شوهرم که بیرون سالن ایستاده بود، در اتاق معاینه را باز کرد و گفت شما به چه حقی دخترم را چند متر آن طرف تر پرتاب کردید؟ اگر سرش به جایی اصابت می کرد یا آسیب می دید، چه می کردید؟ دکتر این بار کار عجیبی انجام داد که کل مردمی که در سالن انتظار نشسته بودند را شوکه کرد. دخترک ۹ ساله نیمه برهنه ام را از روی تخت معاینه بلند کرد و حتی اجازه نداد لباس هایش را بپوشد. او را از اتاق بیرون کرد. دخترم وسط جمعیتِ منتظرِ داخل سالن با وضعیت نیمه برهنه احساس شرم می کرد. صدای دکتر همه جا پیچیده بود که می گفت "زنک انگار خواسته بره عروسی، این که طرز لباس پوشیدن برای بیمارستان و معاینه نیست!" وقتی داشتیم از آن سمت سالن دور می شدیم، هنوز هم صدای دکتر می آمد که داشت به بیمار بعدی پرخاش می کند.»

آیدا در پاسخ به این سوال که چرا به بخش نظارت یا حراست بیمارستان مراجعه نکرده است، پوزخند زد و گفت: «این برخوردها برای ما عادی و معمول شده اند. دیگر دردمان نمی آید. کوچک ترین حمایتی از بیمار در این سیستم وجود ندارد. حراست و نظارت و مدیریت و این حرف ها هم با دکتر هم منفعت هستند. مردم می آیند توهین می شنوند و راه چاره ای ندارند. سرشان را می اندازند پایین و می روند.»