جناب مهاجرانی
حدودا ده سال است که جناب عالی در انگلستان زندگی می کنید. انگلیسی هم حتما خوب می دانید که توانسته اید کتاب «آیات شیطانی» سلمان رشدی را بخوانید و محتوای آن را به اطلاع «امام راحل» برسانید. به عبارتی به عنوان یک شخص «صفر کیلومتر»ِ «ندید بَدید» به انگلستان نرفته اید.
انتظار داشتیم که در طول این ده سال، به عنوان یک «وزیر»، آن هم وزیر فرهنگ، چیزهای خوب انگلیسی ها را آموخته باشید و آن ها را در زندگی شخصی و سیاسی تان به کار بندید.
یکی از چیزهای خوب انگلیسی ها، رفتار محترمانه و «جنتلمنانه» با اشخاص مختلف است. رفتار جنتلمن های انگلیسی و آداب سخن گفتن آن ها، در جهان زبانزد است. «جنتلمن» ها حتی با دشمنان خود، به شکلی جنتلمنانه برخورد می کنند و با آن ها، یا در باره ی آن ها، سخن می گویند.
حتما داستان ملاقات تروتسکی با انگلیس ها را شنیده اید. همان داستانی که می گوید تروتسکی می خواست از این ملاقات سر باز بزند چون می بایست «فراک» به تن می کرد، ولی لنین به او گفت که «فراک» که هیچ، حتی اگر قرار باشد دامن بپوشید باید به این ملاقات بروید.
حالا ما نمی گوییم که جناب عالی، مثل آدم ها متمدن، ته ریش تان را بزنید، یا کراواتی، پاپیونی چیزی بزنید، و از این قیافه ی «سبزی فروش های شابدلعظیم» به در آیید و چیزی شبیه به وزیر وزرا شوید.
نه؛ ما چنین انتظاری نداریم و چنین تغییر رفتار دشواری از شما نمی خواهیم. ولی لااقل به عنوان یک آدم اهل فرهنگ، زبان تان را که می توانید کنترل کنید؟
این یعنی چه که در توییت تان نوشته اید:
«یک ساعت و ۱۶ دقیقه با گفتگوی «شازده» در واشنگتن انستیتو تلف کردم!»
سخت بود برایتان به جای «شازده» بنویسید «رضا پهلوی» یا حتی از کلمه ی «شاهزاده» استفاده کنید؟
این که نوشته اید:
شازده کم سواد و بی استعداد است، مثلا نشان دادن مخالفت شما با سلطنت و با شخص اوست؟
من به عنوان یک معلم خلبان، دستکم می توانم بگویم کسی که بتواند هر وسیله ای را از زمین بلند کند و با آن پرواز کند، هم باید آدم با سوادی باشد و هم استعداد داشته باشد. وقتی هم این وسیله می شود یک «جنگنده» دیگر سخن از بی سوادی و بی استعدادی کردن، قلماشی است و مزخرف گویی.
ای کاش شما یک ساعت و ۱۶ دقیقه وقت تان را تلف نمی کردید و می رفتید استعدادتان را در بیان فواید شیر الاغ، در مزایای چند همسری، در محاسن پاچه خاری از کسی مثل خامنه ای و درستکار بودن او نشان می دادید.
من نه سلطنت طلب هستم و نه خواهان ریاست مادام العمر کسی بر کشور، ولی سعی می کنم جنتلمن باشم. من اگر روزی ملکه فرح را ملاقات کنم، حتما و قطعا، سری فرود خواهم آورد و به نشانه ی احترام به یک بانوی محترم و ملکه ای که خدمات ذی قیمتی به فرهنگ کشورم کرده، بر دست ایشان بوسه خواهم زد.
می دانم با خواندن بند بالا، فریاد «وا مصیبتا» و «وا دست بوسا» و «وا پاچه خارا»ی عده ای به هوا بر خواهد خاست، ولی حتما و قطعا این کار را خواهم کرد. همان طور که زنده یاد مصدق، مثل یک جنتلمن بر دست ملکه ثریا بوسه زد. تا امروز هم به آقای رضا پهلوی، شاهزاده نگفته ام، که این را هم خواهم گفت.
حال ما نخواستیم شما جز بر دست خامنه ای، بر دست دیگری بوسه زنید، ولی لااقل حرف زدن تان را درست کنید آن قدر که آدم فکر نکند «توییت» یک بچه هفده هجده ساله ی لات و لمپن را می خواند!
