بنابراین می شد کسی به قول قدیمی ها «آخوند دوزاری» باشد ولی مردم به خاطر کلام موثرش، او را «عالِم» بدانند و این ها هم مربوط به همان هفتاد هشتاد سال پیش بود که مصباح، امروز از آن دوران یاد می کند.

اما از مشروطه به بعد، هر چه جلوتر آمدیم، و هر چه دایره ی علم واقعی وسیع تر شد و هر چه ارزش علم آخوندی که در واقع «خرافات و ضدعلمِ تئوریزه شده» بود بیشتر سقوط کرد، آخوند هم به جایگاه واقعی اش که همان «گدایی محترمانه» بود نزدیک تر شد و در مکان صحیح قرار گرفت. با آخوندهای دارای مقام بالا هم کسی کاری نداشت و احترام آن ها همچنان از طرف مردم و قدرت حاکمه حفظ می شد.

انقلاب نکبت بار اسلامی که به وقوع پیوست، آخوند از جایگاه آخوندی و «گدای محترم» بودن به ناگهان به اوج قدرت و سطوت پرتاب شد طوری که تا مدت ها باور این که به چنین جایگاهی نقل مکان کرده برای خودش هم دشوار بود.

امروز که ۴۰ سال از وقوع آن انقلاب ننگین می گذرد، آخوند، جایگاه رفیع خود را در سلسله مراتب سیاسی و اجتماعی باور کرده و به خاطر خصلت چسبندگی و لزح بودن اش، نمی توان او را که چون کنه ای سمج به بدن جامعه چسبیده و از خون آن تغذیه می کند به راحتی کند و از شرش آسوده شد.

اما آخوند یک چیز را نمی داند یا می داند و خود را به ندانستن می زند و آن این که:
آخوند، همان گدای سابق متکی به خرافات و متعلق به قبرستان است و در این ۴۰ سال نه تنها چیزی به «مثبتیات» او افزوده نشده بلکه یک صفت قدیمی و فراموش شده هم به صفت های او افزوده شده که عبارت است از:
جنایت کاری رذیلانه!

حال باید دید، در آینده که آخوند از اوج قدرت به حضیض ذلت سقوط خواهد کرد آیا دوباره به همان جایگاه گدایی محترمانه بر خواهد گشت یا این که با این صنف همچون جنایتکاران رذل رفتار خواهد شد...