فرماندهی جنگ، در دنیای امروز، بر عهده ی کسانی است که هم «درس فرماندهی» خوانده اند و هم طی سال های طولانی، تجربه های نظامی اندوخته اند.

به همین خاطر فرماندهی جنگ را بر عهده ی کسانی می گذارند که هم به لحاظ نظری و هم به لحاظ عملی، چیزی در چنته ی خود دارند.

اداره ی جنگ، مثل اداره ی بقالی نیست که بتوانی بچه ای را پشت دخل آن بگذاری که تازه این هم نشانه ی بی عقلی ست چرا که بچه تا بیاید تجربه ای بیندوزد، کلی سرمایه و مال بر باد رفته است.

در جنگ، نه تنها سرمایه ی یک کشور بر باد می رود، بلکه جان انسان ها هم از دست می رود. و تازه این نوک کوه یخ آسیب های جنگ است. چه تعداد که جسما یا روحا معلول می شوند، و چه تعداد خانواده به خاطر از دست دادن عزیزان شان از هم می پاشند یا آسیب های غیر قابل ترمیم می خورند. حتی میلیون ها نفری که در جنگ حضور مستقیم ندارند، بدون این که خود متوجه باشند، دچار آسیب های روحی و اجتماعی می شوند.

و خمینی نادان، جوانکی بیست و شش هفت ساله ای را فرمانده جنگ می کند تنها به صرف این که محافظ شخص او بوده و زمانی چریک بازی می کرده است (که تازه در این دومی هم شک هست).

این فرمانده «منتخب حضرت امام» نه نظامی بوده، نه تجربه ی نظامی گری داشته، نه درس نظامی گری خوانده است. مثل این است که یک گروهبان سه تازه کار را یکشبه به مقام ژنرالی برسانید و جان هزاران سرباز و حفاظت از یک کشور را به دست او بسپارید.

این که محسن رضایی، در عملیات کربلای ۴، به خیال خودش «تکنیک و تاکتیک» به کار برده و خواسته دشمن را فریب بدهد، و با این تکنیک و تاکتیک، افتضاحی به بار آورده که امروز گوشه هایی از آن افشا می شود نه به خاطر «اشتباه» او، بلکه به خاطر «انتخاب» او ست.

مسوول این انتخاب احمقانه کسی نیست جز خمینی. باید مراقب باشیم مقصر خواندن محسن رضایی، به فراموش شدن نقش اصلی خمینی منجر نگردد و سهم بزرگ او از فاجعه ی جنگ ناگفته نماند.