نکته قابل ذکر، وجهه حرفه‌ای ماجراست؛ عادل فردوسی‌پور به عنوان یکی از متبحرترین ژورنالیست‌های حوزه رسانه تصویری برای صداوسیمای کشور و برای جامعه، یک سرمایه است و نباید از او چشم‌پوشی کرد. او با وجود ضعف‌های برنامه‌اش، توانسته در طول نزدیک به دو دهه، برنامه‌ای در بالاترین حد استاندارد تلویزیون ایران بسازد و بی‌وقفه روی آنتن بفرستد. سلامت او در برنامه‌سازی و نقش‌اش در شفاف‌سازی فضای فوتبال، ورزش و مقابله با فساد در این حوزه بر هیچکس پوشیده نیست. نبودن او بی‌شک کمکی به رشد و پالایش فضای فوتبال نخواهد کرد. اگر یکی از بزرگترین دغدغه‌های مسئولان کشور، برخورد با مفاسد، مشکلات مدیریتی و تلاش برای امید بخشیدن به جامعه است، کاری که عادل فردوسی‌پور در سیما کرده، بدیلی ندارد و جایگزینی نخواهد داشت. او بی‌هیچ تردید، در کار خود یک متخصص و حرفه‌ای است و همانطور که بار‌ها اعتراف کرده، خود را «فرزند رسانه ملی» می‌داند.

ما روزنامه‌نگاران، اهالی رکن چهارم دموکراسی، از شما می‌خواهیم که در این تصمیم بازنگری شود. یک وجه از آسیب چنین تصمیمی به خود آن سازمان و شما به عنوان مدیر و مسئول همه عملکرد و فعالیت‌هایش برمی‌گردد که ما قصد قضاوت و اظهارنظر درباره‌اش را نداریم. این که نود چه جایگاهی در رسانه ملی داشته، برای این سازمان چه نقشی ایفا می‌کرده، چقدر کسب درآمد داشته و تا چه اندازه به اعتبار شبکه و رسانه‌اش کمک می‌کرده. اما ما به عنوان مخاطبان این برنامه و به عنوان آحادی از ملت که صاحبان اصلی رسانه ملی‌اند، درخواست می‌کنیم یکی از سالم‌ترین، حرفه‌ای‌ترین و تماشایی‌ترین محصولات جام‌جم را از ما دریغ نکنید. اینجا نه قصد برشمردن مشکلات و ایرادات آن سازمان را داریم و نه می‌خواهیم درباره سیاست‌ها و مدیریت زیرمجموعه شما حرفی بزنیم. می‌خواهیم بگوییم که یکی از بزرگترین سرگرمی‌ها و دلمشغولی‌های ما و بخش بزرگی از مردم، تماشای برنامه دوشنبه‌شب بوده است و از شما می‌خواهیم آن را به مردم بازگردانید.

مطمئنا تاریخ درباره همه ما داوری خواهد کرد و ما جز آن چیزی نیستیم که انجام می‌دهیم و از خود به‌جا می‌گذاریم که به قول شاعر؛ باری چو فسانه می‌شوی‌ای بخرد، افسانه نیک شو نه افسانه بد.

با تجدید احترام؛ امضا / روزنامه‌نگاران و خبرنگاران رسانه‌ها