این در حالی است که کمترین هزینه‌ای که یک خلبان ناراضی می‌تواند تحمیل کند، هزینه‌‌های پنهانی است که با کوچک‌ترین تصمیم او در هدایت هواپیما روی باند فرودگاه یا حتی در حین پرواز با افزایش مصرف سوخت، وقوع تأخیرات پروازی، افزایش استهلاک قطعات مصرفی هواپیما و مانند آنها رخ می‌دهد.همچنین بدترین واکنش قابل تصور نارضایتی خلبانان، تحت تأثیر قرارگرفتن شرایط ایمن پرواز از طریق رعایت‌نکردن اصول مدیریت منابع خدمه پروازی (CRM) خواهد بود. ناگفته نماند اگر فرایند اصلی پرواز از سوی خلبانان ناراضی و پرسنل مراقبت پروازی که نارضایتی‌شان مسبوق به سابقه بوده و سال‌هاست که هیچ‌کس به داد آنها نرسیده و مانند خلبانان امکان مهاجرت هم ندارند، در یک قاب ببینیم، تهدید ایمنی پروازها بیشتر به چشم می‌‌آید و از آینده این صنعت بیشتر نگران می‌شویم.

صنعت هواپیمایی ایران را که کل ناوگان مسافری فعال آن کمتر از هر یک از شرکت‌های هواپیمایی برتر منطقه است (کمتر از 200 فروند) می‌توان توسعه‌نیافته و رو به افول تلقی کرد. بنا بر گفته دبیر انجمن شرکت‌های هواپیمایی، کاهش 13درصدی مسافرت‌های هوایی سال 97 نسبت به سال 96، نشان از وضعیت پیش‌رو دارد. این موضوع با وجود حدود دو هزار خلبان بی‌کار و استمرار مضاعف آموزش خلبانی که با وجود هزینه بالا، کماکان به شوق پرواز یا امید به بهبود شرایط صنعت هوایی ایران افراد بسیاری را به خود جذب کرده، قابل توجه است.

در شرایطی کاملا برعکس، خبرگزاری یورونیوز در 26 جولای 2018، با توجه به رشد سالانه 4.4 درصد ترافیک هوایی جهانی، از کمبود شدید خلبان تا سال 2036 در جهان و فعالیت شرکت‌های هواپیمایی بزرگ دنیا برای جبران این کمبود خبر داده است.
به همین دلیل شرکت‌های هواپیمایی دنیا علاوه بر راضی‌نگه‌داشتن خلبانان خود، سعی می‌‌کنند نیروهای آموزش‌دیده خبره‌ای را نیز جذب کنند.

پس با توجه به تعداد قابل توجه خلبان به نسبت پروازهای موجود، به نظر می‌ رسد مسئله اصلی در ایران، نارضایتی خلبانان است که هر روز بر حجم آن افزوده می‌شود، نه مهاجرت یا کمبود خلبان. با این فرض می‌توان گفت محدودیت‌هایی هم که برای مهاجرت خلبانان وضع می‌‌شود نه تنها مشکل اصلی را حل نمی‌‌کند، بلکه شرایط را بدتر از گذشته کرده و صنعت هوانوردی را با کاهش سرمایه اجتماعی مواجه می‌کند. در چنین شرایطی لازم است برای حفظ ایمنی پروازها و جلوگیری از هدررفت سرمایه اجتماعی اندک صنعت هوایی و همچنین برای استفاده بهینه از نیروی کار حرفه‌ای، عواملی را که باعث نارضایتی خلبانان شده، شناسایی کرد و درصدد رفع آنها برآمد.

برای این منظور درنظرگرفتن موارد زیر می‌تواند مؤثر باشد:
1- شرکت‌های هواپیمایی رویکرد خود را نسبت به مهاجرت خلبانان تغییر دهند و برای حفظ منابع انسانی از جمله خلبانان، به جای استفاده از روش‌های قهری و تشکیل پرونده‌های متعدد قضائی و بحرانی‌جلوه‌دادن مهاجرت آنها، از روش‌های نوین مدیریت منابع انسانی استفاده کنند و اولویت را در تعامل دوسویه قرار دهند.

2- سازمان هواپیمایی کشوری پیرو بند 3 اولویت‌های عمومی ابلاغی ریاست محترم جمهور به «منشور حقوق شهروندی» و رعایت این حقوق پایبند باشد و رویه‌های خود را به جای حمایت صرف از سرمایه‌گذاران، در جهت حفظ حقوق شهروندان و ارتقای ایمنی پروازها قرار دهد تا اعتماد جامعه هوانوردی و مردم از این بخش دولت سلب نشود.

3- از آنجا ‌که در کشور با افزایش نیروی انسانی در حرفه خلبانی، نارضایتی آنها و رشد منفی مسافرت‌های هوایی روبه‌رو هستیم و از سوی دیگر کشورهایی با رشد مثبت مسافرت‌های هوایی و کمبود خلبان وجود دارند، سازمان هواپیمایی به جای ممانعت از مهاجرت خلبانان، با همکاری وزارت کار و وزارت امور خارجه، از شرکت‌های هواپیمایی یا بنگاه‌های اعزام خلبان به خارج از کشور حمایت کرده و از بازار کار غنی خلبانی در جهان از جمله کشورهای همسایه و منطقه استفاده کند.
مطمئنا آورده این خلبانان برای کشور از لحاظ ارزی، تکنولوژی، تعاملات بین‌المللی و حفظ سرمایه، از هزینه‌ای که برای آموزش، ارتقا و انتقالشان می‌شود، به مراتب بیشتر خواهد بود.