از پلیدی روحانیت حاکم بر ایران هر چه بگوییم کم گفته ایم. این را از روی نفرتی که از این جماعت عقب مانده دارم نمی گویم. دیروز که خبر کشته شدن طلبه ای در همدان را خواندم متاثر شدم. متاثر به خاطر دیدن آدمی که موجودی لاغر اندام و نحیف بود و مسوول کتاب خانه ی مسجدی در همدان، و فرق اش با دیگر آدم ها لباس منحوسی بود که به تن داشت. نمی دانم قتل او به چه خاطر صورت گرفته، ولی همین که این موجود استخوانی را غرق در خون دیدم برای متاثر شدن من کافی بود.

اما روحانیتی که مدّ نظر ماست، روحانیت لاغر اندام و استخوانی و نشسته در کنار قفسه ی کتاب ها نیست. روحانیت مد نظر ما روحانیتی ست که اولا تمام امکانات کشور را قبضه کرده تا ما را به ۱۴۰۰ سال قبل باز گرداند و ثانیا روحانیت نابود کننده ی جسم و روان و فرهنگ و ثروت میلیون ها ایرانی ست.

این روحانیت به هیچ اصل و قاعده ای پایبند نیست. از انسانیت سخن نمی گویم که مولکولی از آن در این جانوران یافت نمی شود.

یک نگاه سطحی به تفکرات اسلامی آقایان نشان می دهد که دین و مذهب شان، راه را برای هر گونه توجیه و تفسیر و دروغ و شارلاتان بازی یی باز گذاشته است. کدام اصل از این روشن تر که دین این ها در مواقع اضطرار و خطر، راه را برای هر گونه دروغ گویی و اصول را زیر پا گذاشتن باز می گذارد. به قول خمینی، اصل حفظ حکومت اسلامی ست و بقیه حکم ثانویات را پیدا می کند لذا برای حفظ حکومت هر کاری جایز است حتی خراب کردن مسجد؛ و این یعنی عین ماکیاولیسم و حتی فراتر از آن. این یعنی عین پدر سوختگی در نهایت اوج و شدت آن.