پیروان آیین بهایی در ایران به طور رسمی بعد از انقلاب اسلامی ۱۳۵۷ مورد تعقیب و پی‌گرد قضایی گرفته‎اند. صدها تن از آن‌ها اعدام و هزاران نفر دیگر بی‌دلیل در زندان‌های سراسر کشور محبوس شده‌اند. امروزه نیز بهاییان نمی‌توانند هر شغلی را انتخاب کنند و تقریبا تمامی آن‌ها از تحصیلات عالی و رفتن به دانشگاه محروم هستند.

سرکوب بهاییان در ایران خانواده روحا را مجبور به ترک کشور کرد و آن‎ها در ایالات متحده درخواست پناهندگی کردند. این پیشینه و تجربه شخصی روحا بود که او را مجاب کرد تا نام مارتین و رایس را در سخن‎رانی خود بیاورد.

او می‌گوید: «در فرهنگ ما، فرهنگ امریکایی، نسبت به مرگ کودکان بی‌حس شده‌ایم؛ آن قدر که اخبار شلیک‌های متفرقه در مدارس و گوشه و کنار کشور به گوش می‌رسد اما انگار همه چیز عادی شده است. تمام نیت من هم این بود که از سایر هم‏کلاسی‌هایم که با من فارغ‌التحصیل می‌شدند، بخواهم از بچه‌های دیگری که نتوانستند در این جشن کنارمان باشند نیز یاد کنند.»

او به سی‌ان‌ان گفته است که معلمش از پیش به او تذکر داده بود که از موضوعات جنجال‌برانگیز، مانند خشونت پلیس در سخن‏رانی خود اجتناب کند. در مصاحبه‌ای دیگر با ان‌پی‌آر اما او خاطرنشان کرد که بعضی اوقات برای ترویج عدالت نیاز است تاملی فرای قوانین موجود داشت: «من می‌دانم که حتی نام بردن از این افراد باعث ناراحتی بعضی‎ها می‌شود. ولی اگر این تنها راهی است که بتوان درباره این امور بحث و تامل کرد، من ترجیح می‌دهم کلمات کمی ناراحت‌کننده ولی معنادار باشند.»

روحا تاکید دارد که در این میان معلم یا مدیر مدرسه‌اش نیز به عنوان فرد مقصر شناخته نشوند: «از میان اکثر پیام‌هایی که تاکنون دریافت کرده‌ام، روشن است که بسیاری خواهان اخراج مدیر مدرسه هستند. اما تمام سعی من این است که هر موقعیتی را تبدیل به فرصتی برای آموختن کنم. هر کس ممکن است اشتباه کند... من فکر نمی‌کنم اخراج مدیر مدرسه یا پی‎گیری حقوقی این ماجرا نفعی به حال کسی داشته و حرکت درستی باشد.»

او افزوده است: «فکر کنم بزرگ شدن با آیین و آموزه‌های بهایی به من آموخته است که بی‌نهایت صبور باشم و تمام سعی خود را بکنم تا طرف مقابل را نیز درک کنم.»