آمادگی نظامی دو طرف و درگیریهای ایجاد شده بین یگانهای روس و شبه نظامیان ایرانی در دیرالزور، امتناع ایران از مشارکت در حمله نظامی به ادلب و صحبتهایی که در مورد عقب نشینی حزب الله از سوریه وجود دارد، به طور کلی حکایت از آن دارد که همکاری بین دو شریک ایرانی و روسی در سوریه، به تدریج در حال از دست رفتن است.

اما به احتمال زیاد، در این مرحله دشوار، هرگز ایرانی ها از احساس تلخ رها شدگی از سوی روسیه و تغییر موضع مسکو، صحبتی نکرده و اختلافات را علنی نمی کنند؛ چر که تهران در سوریه شریک جایگزینی به جز روسیه ندارد و روابط بین المللی اش آنقدر گسترده نیست که بتواند تعارفات دیپلماتیک روسیه در این لحظه سخت را با همکاری با یک قدرت دیگر، جبران کند.

امروز، ایرانی ها در مورد دلایل آزادی عمل اسرائیل در آسمان سوریه؛ بویژه در منطقه محافظت شده با سامانه های دفاعی روسیه، صحبتی نمی کنند. شاید بهتر است بگوییم دشواری شرایط فعلی ایران و فشارهای شدیدی که از سوی آمریکا متوجه آن است، باعث شده است تا اختلافات با پوتین و تاکید او بر مسلط شدن بر زمام امور در سوریه را نادیده بگیرد. در عین حال، با توجه به نیتهای تاریخی مسکو و محاسبات مشکوک آن، ایرانی ها در خصوص اینکه روسیه نیز با حملات اسرائیلی همراه شود، احساس نگرانی می کنند.