یک پایه ی انتخابات، دادن رای و حضور است، اما یک پایه ی دیگرش «ندادن رای» و تحریم و عدم حضور است.

هر دو امکان در زمان انتخابات وجود دارد و به دست خودِ حکومت در اختیار ما گذاشته می شود.

اما طی ۴۰ سال گذشته، این امکان را خودمان با نابلدی و با ساده نگری خودمان از دست داده ایم و حکومت هر چه خواسته با ما کرده است.

شاید بعد از ۴۰ سال بد نباشد، اهل سیاست ما کمی به این «امکان» بی نظیر بیندیشند و انتخابات دروغین حکومت را تبدیل به واقعه ای کنند، که هم در ایران و جهان دیده شود، هم حکومت دردِ آن را با تمام وجود حس کند.

من و خانم دکتر مینا سیگل، فکر کردیم شاید برگزاری یک انتخابات آزاد، درست همزمان با برگزاری انتخابات حکومتی، بتواند برق از چشم حکومت بجهاند و نور امیدی به دل مردم بتاباند. البته برگزاری و تدارک چنین انتخاباتی، نه کار من است و نه خانم سیگل. اجرای این فکر و صورت تحقق بخشیدن به آن نیازمند همراهی و همرایی تمام فعالان سیاسی آزادیخواه و «واقعا» دلسوز به حال ملت ایران است.

ما سعی می کنیم به حد خود گام های اولیه و لازم در این جهت را برداریم و منتظر کنش فعالان سیاسی بمانیم.