رابین رایت در نیویورکر نوشت: جمهوری اسلامی بعد از پیروزی انقلاب در سال 1979 سیاست جمعیتی خاص خود را پیاده کرد. در سال 1986 به طور متوسط هر خانواده ایرانی دارای شش فرزند بود. یکی از روحانیون برجسته کشور گفت که دولت برای حفظ انقلاب اسلامی باید جمعیت کشور را افزایش دهد. هم زمان با رشد جمعیت، ایران مهاجرت انبوه به شهرهای کشور را تجربه کرد. دلیل مهاجرت مردم از روستاها در دهه هشتاد حمله عراق به خاک ایران بود. در دهه نود نیز مردم برای دسترسی به فرصت های شغلی و آموزشی بهتر به شهرها مهاجرت کردند. دولت سپس برنامه کنترل خانواده را ارائه کرد که به طور متوسط تعداد فرزندان هر خانواده را تا دو نفر کاهش داد. اما بعد از اجرای این سیاست نیز نظام کار دشواری برای ارائه خدمات و تامین نیازهای مردم از جمله غذا، لباس، آموزش، شغل و مسکن داشت. اکنون چهار دهه بعد از انقلاب اسلامی جمعیت ایران تقریبا پنجاه میلیون افزایش پیدا کرده است. تعداد خانوارهای ایران در این مدت تقریبا چهار برابر شد. شهر آلوده تهران دیگر نمی تواند نیاز مسکن کسانی که به دنبال زندگی در این منطقه هستند را برآورده کند.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: دولت برای جبران کمبود مسکن تصمیم گرفت که پیراشهرهایی از ساختمان های بلند را در زمین های مسطح دور از پایتخت بسازد. قرار بود در این مناطق مسکونی آپارتمان های ارزان با خدمات مدرن برای خانواده های کم درآمد ساخته شود. این خانواده ها نمی توانستند از پس مخارج زندگی در تهران برآیند. اما اولین آپارتمان های ساخته شده دارای سیستم های فاضلاب و گرمایشی معیوب بودند و دسترسی کافی به آب شرب وجود نداشت. بسیاری از این واحدهای مسکونی در زلزله سال 2017 تخریب شدند.

هاشم شاکری اولین بار در سال 2007 در حال رانندگی بود که چشمش به این برج های بتنی خالی افتاد. برای او عجیب بود که ایرانی ها حاضر به زندگی کردن در این نواحی دورافتاده باشند. شاکری در مصاحبه با ما گفت: «انگار که این واحدها در یک جزیره دورافتاده ساخته شده بودند. برای کسانی که قرار بود در آنجا زندگی کنند احساس ناراحتی می کردم». او در سال 2016 شروع به عکاسی از این پیراشهرها و ساکنین آن ها کرد. او کار خود را در منطقه پردیس شروع کرده است. پردیس معادل فارسی برای بهشت است.