پنج، آقای خامنه‌ای! من شک ندارم که بسیاری از نیروهایی که به دشمنان کشور تعهد مالی و حقوقی دارند، در حال برنامه‌ریزی برای تغییر نظام هستند، هیچ تردیدی ندارم که مجاهدین خلق در این اتفاقات کوشش می‌کند نقش داشته باشد. مطمئن باشید جریان‌ها تجزیه‌طلبی که روی تجزیه ایران کار می‌کنند مثل لاشخور بالای نقشه این کشور نشسته‌اند و به بوی خون می‌آیند.؛همان خونی که شما ریختید! همان خونی که بر زمین مانده است. اگر می‌خواهید لاشخورها نیایند خون نریزید، اگر نفرین نمی‌خواهید آدم نکشید. برای شما بسیار راحت است که دریابید چقدر از معترضان واقعا به مشکلات اقتصادی معترضند و چقدر به کل حکومت، و البته هر دوی اینها به هم وابسته است. اما باید امکانی برای اعتراض آزاد فراهم شود. اگر قیمت نان مردم یا قیمت بنزین مردم یک شبه سه برابر شود و مردم اعتراض نکنند، حتما آن جا قبرستان است، وگرنه جامعه زنده به یک دهم افزایش قیمت اعتراض می‌کند. واقعا کدام اعتراض مشروع تر از اعتراض به افزایش ناگهانی قیمت است؟ وقتی هیچ راهی برای اعتراض به قیمت نمی‌گذارید، وقتی مردم نمی‌توانند با مجوز رسمی اعتراض کنند، آیا راهی جز سنگ به دست گرفتن باقی می‌ماند؟ کشتن مردم گرسنه و پدران فقیر و مادرانی که نان شب شان را ندارند چه افتخاری دارد؟ وقتی نرخ کالا بالا می‌رود، امکان اعتراض سلب می‌شود، مردم به گلوله بسته می‌شوند، آیا غیرطبیعی است که مجاهد و سلطنت‌طلب فیلم اعتراض را پخش کند؟ وقتی خودتان کانال های ارتباطی اینترنتی را می‌بندید، غیرطبیعی است که کانالهای عربی سلطنت‌طلبی و آمریکایی و اسرائیلی پوشش خبری اعتراضات را بدهند؟

شش، آقای خامنه‌ای! به مردم برای اعتراض فضا بدهید. تصمیمات ملی این چنینی را به معرض انتخاب بگذارید، مردم را در قدرت شریک کنید، بگذارید فقط مواجب بگیران‌تان مدافع حکومت نباشند. کل مشکل جمهوری اسلامی سهیم نکردن بخش مهمی از مردم در قدرت است، از همین روست که در تصمیم گیری‌های سیاسی فقط خودتان و دولت‌تان مدافع شما هستند، این امر کافی نیست.

هفت، از نظر من جمهوری اسلامی در حال حاضر برخلاف گفته بسیاری از تحلیلگران سیاسی نه در موضع ضعف که در منطقه در موضع قدرت است، اما این قدرت در فضای بین المللی و جهانی است. ایران امروز شبیه قلعه مستحکمی است که درون آن مردمی فقیر و گرسنه و ناراضی و غمگین و نومید زندگی می‌کنند، اگر می‌خواهید خودتان را نجات دهید الآن که به ظاهر شرایط خوب است این کار را بکنید، اگر شرایط بدتر شود، بعدها باید هزینه بیشتری بدهید.

هشت، یکی از شانس‌های من در زندگی آشنایی با پیر دیر سیاست احسان نراقی بود، همیشه می‌گفت: این انقلابی‌ها و اصلاح‌طلبان نمی‌فهمند که فکر می‌کنند سلطان را باید کشت یا اصلاح کرد، او اگر اصلاح‌کردنی بود که سلطان نمی‌شد، اگر هم کشتنی بود که کار ما کشتن نیست. می‌گفت: سیاستمدار باید در این مملکت سلطان را نصیحت کند که این یکی را نکش، این یکی را به من ببخش، از اعدام آن یکی بگذر. به او گفتم: حالا اگر مردم به تنگ آمدند و انقلاب کردند چه؟ نراقی پاسخ داد: این دیگر به ما مربوط نیست، ما می‌خواهیم کار به خون و خونریزی نرسد، اگر سلطان اینقدر عقل ندارد که دلش می‌خواهد با خونریزی بمیرد، این دیگر کار ما نیست. برود بمیرد.

نه، این خاطره را یکی از پیرمردهای اهل هنر از قول یکی از ادبای اهل سیاست که مورد اعتماد محمدرضاشاه بود، تعریف کرد. وی از طریقی به شاه گفته بود که باید در جریان واقعیات امور قرار بگیرد وگرنه دیر می‌شود. شاه هم گفته بود من حاضرم هر کاری بکنم که دیر نشود. قرار گذاشته بودند که شاه به تنهایی او را سوار بر ماشینش بکند و در مسیر رامسر تا ویلای شاه، او واقعیات و راه حل ها را بگوید، ماشین راه افتاده بود. کمی که از تهران بیرون رفته بودند، اعلیحضرت فرموده بودند: بگو، باید چه کنم؟ و او دهانش را باز کرده بود و دو سه دقیقه‌ای حرف زده بود. می‌گوید: هنوز چند دقیقه نشده بود که ایشان وسط جاده ترمز کرد و گفت برو پایین. من رفتم پایین و ایشان گاز داد و رفت. آقای خامنه‌ای! وضعیت شما چندان از شاه سابق ایران بهتر نیست، لطفا اگر چنین کسی پیدا شد، او را از ماشین پیاده نکنید.