دوم: احمدی نژاد اصولا هیچ گاه اصالتی برای مجلس شورای اسلامی قائل نبود و این مساله را هم پنهان نمی‌کند. وی یک بار در زمان ریاست جمهوری اش در واکنش به سوالی که دولت وی در حال فعالیت تبلیغاتی برای انتخابات مجلس است به صراحت گفت که نماینده آماده برای او ارزان‌تر تمام می‌شود تا بخواهد برای رای آوردن فهرستی در انتخابات مجلس هزینه مالی و یا زمانی بکند. احمدی نژاد همان زمان هم تصور می‌کرد که قدرت اجرایی به راحتی می‌تواند با امکاناتی که دارد، نظام قانونگذاری و نمایندگان مجلس را در اختیار بگیرد.

سوم: محمود احمدی نژاد علاوه بر اینکه برای خود مجلس اصالتی قائل نیست، حضور در مجلس را فرصتی برای تداوم چالشگری خود نمی‌داند. او از پیش می‌داند که به فرض حضور در مجلس، رقبای مختلف این امکان را که وی به ریاست مجلس برسد، به وی نمی‌دهند و این برای کسی که این روز‌ها علیرغم هشت سال حضور در راس دولت، می‌خواهد خود را در قالب اپوزسیون احیا کند، آورده‌ای ندارد و به همین خاطر در گفت و گویی که با یک عضو شورای مرکزی گفتمان امام و رهبری انجام داده گفته که شرایط کشور خاص است و او برنامه‌ای برای حضور در انتخابات مجلس ندارد و حتی پیشتر هم رفته و اعلام کرده که از هیچ یک از اعضای دولتش که کاندیدا شده اند حمایت نخواهد کرد.

احمدی نژاد به دنبال گذر زمان است. او می‌داند روز‌های سختی در انتظار دولت و مجلس است و کنار ساحل نشستن تا آرام شدن این دریا، بهتر از سوار کشتی شدن است. باید دید که آسمان سیاست کشور تا چه اندازه بر اساس میل احمدی نژاد و یارانش خواهد وزید.