ببینید پدر و مادر جوان و نوجوان از دست رفته، چه باید بکند که شایسته ی لعن و نفرین شود!
دشوار است لعن چنین پدر و مادری اما مگر غیر از این است که در کشور ما، بوده اند والدینی که لعن شان نه تنها جایز بلکه واجب بوده است؟
مادری که فرزندش را به دست خودش تحویل حکومت می دهد تا او را اعدام کنند، جز این است که شایسته لعن است؟
پدری که فرزندش را به دست جلادان حکومت می سپارد تا برای رضای «رهبر» خون اش را بر زمین بریزند جز این است که شایسته نفرین است؟
به کسی که از خون پسرش می گذرد تا سید علی روضه خوان از او راضی باشد و نماینده ی مجلس شود جز ناسزا چه می توان گفت؟
سوختن دل پدر و مادر، غیر از سوختن دل انسان های عادی ست. پدر و مادر شیره ی جان خود را ذره ذره در وجود فرزند می ریزند تا او آرام آرام ببالد و رشد کند. شما یک درخت را که حاصل زحمت باغبان ی ست در مقابل چشم او بشکنید تا ببینید او با شما چه خواهد کرد. حال به جای درخت، فرزند آدمی را جلوی چشم بیاورید که او را بر زمین و در خون اش می غلتانند و پدر و مادر این صحنه را نظاره می کنند.
جا دارد که پدر و مادر در غم از دست دادن ثمره ی عمرشان بمیرند و بر این مردن عجبی نیست.
از مرگ عادی یا تصادفی فرزند که بگذریم در حالت قتل حکومتی مگر می توان از خون فرزند گذشت هر چند قاتل به انواع وسایل کشتار و حبس مجهز باشد؟
حال، ما می بینیم که آمر قتل جهت «دلجویی» به دیدار والدین فرزند از دست داده می رود. اگر بگوید اشتباه از ما بود و قتل از طرف ما بود و قاتل و آمر قتل فلان کس و بهمان کس بود شاید بتوان با مجازات مجرم، حداقل غضب خود را فرو خورد، ولی وقتی قاتل، فرزند را، شخصی فریب خورده می نامد که به خاطر سوءاستفاده ی دشمنان از حق طبیعی اعتراض، به خیابان آمده و به قتل رسیده، چه می بایست کرد جز این که دُمِ شخص دلجویی کننده را مثل یک مردارِ متعفن گرفت و او را از خانه ی خود بیرون راند؟
اگر پدر و مادری، این حداقل کار را به خاطر عزیز از دست رفته شان انجام ندهند و شخص آمر را به این طریق گوشمال ندهند، حقا که نام پدر و مادر را باید از روی آن ها برداشت و آن ها را به اندازه ی قاتل قسی القلب و شایسته نفرین دانست.
🎥حضور دبیر شورایعالی امنیت ملی در منزل امیررضا عبداللهی از جانباختگان رخدادهای اخیر در شهریار و دلجویی از خانواده وی pic.twitter.com/J1jJ9Xi1Mf
-- خبرگزاری فارس (@FarsNews_Agency) December 12, 2019
