سه. مبارزه از راه دور را ترجیح می‌دهند. با گذشت دو دهه از زندگی این مبارزین معمولا آنها به کشور میزبان خو می‌کنند و جز فرهنگی آنیمیستی( شیئی‌مداری) در آنها باقی نمی‌ماند، تابلو و پرچم و هفت سین و فروهر و ستون‌های تخت جمشید در رستوران‌های دیزی‌سرا. این افراد نه که نخواهند به کشورشان برگردند، آنها نمی‌توانند این کار را بکنند. فرض کنید همین الآن اگر رضا پهلوی بخواهد به ایران برگردد، تمام زندگی‌اش از بین خواهد رفت. این موضوع در مورد بخش اعظم این مبارزین صدق می‌کند.

چهار. اپوزیسیون عوضی به جای اپوزیسیون واقعی. منظورم از عوضی توهین نیست، بلکه منظورم دقیقا اشتباهی است. گروه مبارزین حرفه‌ای معمولا اپوزیسیون تقلبی از داخل انتخاب می‌کنند و روی او تبلیغات می‌کنند. مثلا زندانی سیاسی که هیچ پیوندی با هیچ گروهی ندارد، یا مبارزی که بخاطر خالکوبی یا رقص فقط یک بار بازداشت شده، یا زندانی که به زبان فرانسه مسلط است و مصاحبه‌خورش ملس است. در بیرون نیز مبارزین معمولا استانداردهای کافی برای تبلیغات را دارند.

پنج. حداکثرگرایی به جای حداقل‌گرایی. طبیعی است که مبارزه ممکن مبارزه‌ای تدریجی است که کم‌کم به نتیجه می‌رسد. و جالب است که آقای ایکس از استرالیا، یا آقای ایگرگ از قطب شمال، یا خانم نون از مجمع الجزایر باربادوس اصرار غریبی دارند که باید همین الآن حکومت لائیک شود و ۹۳ درصد از اعضای رژیم سابق اعدام شوند تا شرایط حداقلی برای بازگشت و برگزاری رفراندوم فراهم گردد و اگر کسی در داخل کشور خواهان تغییر قانون انتخابات باشد بی تردید مزدور استکبار داخلی و غیره است.