اینک نیز دولت آلمان می‌کوشد محرمانه بودن موضوع را حفظ کند تا ماجرا دامن زده نشود. اشپیگل می‌نویسد که وزارت خارجه به پرسش‌های مربوط به جزییات امر پاسخی نداد و در عوض از رهایی یک شهروند آلمانی طی "تلاش‌های فشرده دیپلماتیک و انسان‌دوستانه" ابراز خشنودی کرد. اشپیگل می‌نویسد این فرمول موردعلاقه دیپلمات‌ها در زمان پرداخت باج برای آزادی گروگان‌هاست.

این هفته نامه گزارش می‌دهد که وزارت خارجه ‌آلمان درباره آزادی شهروند ایرانی و بازگشت او با ظریف و هواپیمای دولتی جمهوری اسلامی نیز سکوت اختیار کرد و با اشاره به استقلال قوه قضاییه یادآور شد که پس از لغو حکم جلب خلیلی از سوی دادگاه عالی فرانکفورت، او آزاد بود تا به کشورش بازگردد.

اما به نظر می‌رسد واقعیت چیز دیگری باشد. دادگاه عالی در تابستان ۲۰۱۹ تحویل خلیلی به آمریکا را تایید کرده بود اما وزارت خارجه نیز باید از نظر تشریفات سیاسی، ترتیب تحویل او به آمریکا را می‌داد؛ امری که ماه‌ها به تعویق افتاد زیرا قرار بود خلیلی با یک زندانی آلمانی معاوضه شود.

اشپیگل می‌نویسد، در واقع مذاکرات برلین و تهران کمی پیش از کنفرانس امنیتی مونیخ به نتیجه رسید. دادگاه فرانکفورت حکم جلب خلیلی را لغو کرد و تمدید دو ساله حکم را نامتناسب خواند. روز شنبه ۱۴ فوریه، خلیلی آزاد شد و کمی بعد با هواپیمای دولت ایران عازم تهران شد. هم‌زمان آلمانی بازداشت شده در ایران به دوسلدورف برگشت.

معامله بر سر زندانی‌ها امری رایج در جمهوری اسلامی است. از نظر بسیاری کارشناسان، تهران از دستگیری خارجی‌ها به عنوان اهرم فشار برای پیشبرد مذاکرات با غرب سود می‌برد.

آمریکا نیز از چنین معاملاتی مبرا نبوده است. در آخرین مورد، ژیو وانگ، شهروند آمریکایی که به جاسوسی متهم شده بود، پس از سه سال حبس، با کمک سفارت سوئیس آزاد شد. آمریکا نیز متقابلا مسعود سلیمانی، پژوهشگر سلول‌های بنیادی را آزاد کرد که در آمریکا بازداشت شده بود. سلیمانی نیز همراه با ظریف و با هواپیمای دولتی به تهران برگشت.

دونالد ترامپ این مبادله را منصفانه خواند و خطاب به ایران گفت: «بینید، ما می‌توانیم با هم معامله کنیم.»