از شما چه پنهان اصولا نمی خواستم در باره انتخابات جاری چیزی بگویم و در واقع اعلام موضع کنم. زیرا انتخابات از مجلس اول به بعد برای من هیچگاه اهمیتی تعیین کننده نداشته است. با این حال از خرداد 76 تا 96 گاهی (و نه البته همیشه) در مجموع به این نتیجه رسیده ام که با حضور در انتخابات می توان اندکی امید به تغییرات مثبت داشت و از این رو رأی داده ام. هرچند (به دلایلی که اکنون مجال گفتنش نیست)، از رأی دادن هایم هم پشیمان نبوده و نیستم ولی اکنون (باز به دلایلی که در این جا نمی توان برشمرد) به این نتیجه رسیده ام که حداقل تا اطلاع ثانوی در دو انتخابات مجلس و ریاست جمهوری شرکت نکنم و اگر هم لازم باشد تحریم خود را اعلام کنم. برای این نتیجه گیری دلایلی هست که فعلا همین اندازه می گویم که نهاد انتخاباتی در جمهوری اسلامی فاقد حداقل فایده و نقش آفرینی در سیر تحولات جاری کشور است.

اما در برابر این پرسش مقدر که چرا دیرهنگام اعلام نظر می کنم، بگویم که در چند هفته اخیر گاه برخی افراد از داخل و خارج (هرچند برخلاف ادوار گذشته نه چندان زیاد) نظرم را در این باب جویا شده اند و من هم فقط به گفتن این جمله که اگر در ایران بودم شرکت نمی کردم بسنده کرده و گذشته ام. زیرا به گمانم رویداد انتخابات کنونی در ایران بیش از این ارزش صرف وقت ندارد. با این حال اندیشیدم که در دقیقه نود نظرم را اعلام کنم شاید برای کسانی قابل توجه باشد.

حال که این موضوع مطرح شد بد نیست خاطره ای بگویم. در سال 1387، که زمزمه انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال بعد درگرفته بود، بحث انتخابات داشت داغ می شد و موافق و مخالف با هم گفتگو و مجادله می کردند. یک بار کسی از من پرسید: فلانی! نظرتان در باره انتخابات چیست؟ پاسخی مبهم دادم چرا که هنوز تصمیم نگرفته بودم هرچند در نهان به عدم شرکت تمایل داشتم ولی او با اصرار خواست چیزی بگویم. من با اندکی عصبانیت گفتم: شما از من در باره انتخابات آمریکا بپرسید، زیرا این که این که در آمریکا چه کسی و از کدام حزب به کاخ سفید می رود بیشتر در سرنوست من ایرانی تأثیر دارد تا این که در ایران چه کسی رئیس جمهور شود! در همان دوره بود که اوبامای رنگین پوست و خانواده اش وارد کاخ سفید شدند. ظاهرا الان نیز (که باز انتخابات آمریکا در جریان است) همین داستان در حال تکرار شدن است و اهمیت آن به مراتب بیش از گذشته است.

فعلا همین قدر بس است.