چرا یک مرتبه چنین موضع تهاجمی نسبت به چین اتخاذ شده است؟

این احتمال که چین در شیوع این بیماری اهمال کرده و به موقع دنیا را در جریان قرار نداده و یا ویروس از آزمایشگاه میکروبیولوژی ووهان به بیرون درز کرده وجود دارد. اما یک دلیل این تهاجم شدید و همه جانبه به چین می‌تواند یک نگرانی و احساس خطری باشد که در وجدان عمومی کسانی که نسبت به از دست رفتن جایگاه آمریکا به عنوان قدرت برتر در جهان حساس هستند، شکل گرفته باشد. مقالات در مورد احتمال بیرون آمدن چین به عنوان پیروز رقابت بین دو قدرت بزرگ اقتصادی در دنیای پسا کرونا در نشریات معتبر از جمله فارن افرز دیده می‌شود.

ادوارد آلدن، عضو ارشد شورای روابط خارجی [آمریکا] در مصاحبه‌ای می‌گوید: "اپیدمی [کرونا] تاکیدی است بر اینکه آمریکا دیگر آن نقش یک سیستم بسیار کارآمد و پیشرفته را ندارد. اروپائی‌ها در گذشته به آمریکا با نگاهی آمیخته به خوف و احترام می‌نگریستند. ... [اما] اوضاعی که ایجاد شده این تصور را استحکام می‌بخشد که آمریکا چیزی برای آموختن به بقیه دنیا ندارد. ... این باعث خواهد شد که در مواردی مانند شرکت چینی هواوی [بزرگترین سازنده تجهیزات ارتباطی در جهان که با آمریکا درگیر است] کشور های دیگر از خواست آمریکا تبعیت نکنند. این باعث افزایش قابلیت چین می‌شود که استانداردها و استراتژی ... خود را پیگیری کند".

تا اینجا چین جنگ تجاری را از آمریکا برده است و از قضا یکی از نگرانی‌های آمریکا تشدید این روند بعد از خاتمه یافتن داستان کروناست. طبق آمار سال ۲۰۱۸ چین ۱۲.۴ درصد از کل تجارت جهانی را در اختیار داشته و در مقابل آمریکا ۱۱.۵ درصد.

از طرفی، هر چند که تولید ناخالص داخلی چین برای اولین بار از تاریخی که اطلاعات مربوط به اقتصاد کشور ثبت شده ۶.۸ درصد کاهش پیدا کرده اما در آمریکا به دلیل ادامه یافتن اپیدمی، وضعیت بحرانی است. تنها ظرف یک ماه گذشته ۲۲ میلیون نفر درخواست حقوق بیکاری کرده‌اند. اقتصاددانان معتقدند که انقباض اقتصاد آمریکا از بعد از جنگ جهانی دوم سابقه نداشته است.

بعضی از متفکرین روابط بین الملل مطرح می‌کنند که قدرت نرم آمریکا هم چنان آن کشور را به عنوان قدرت برتر نگاه می‌دارد. قدرت نرم (در مقابل قدرت سخت که شامل قدرت نظامی و اقتصادی است) در واقع جوامع دیگر را جذب جاذبه های فرهنگی و ارزش های سیاسی یک کشور می‌کند و باعث نفوذ آن می‌شود. بطور مثال، زبان یکی از مهمترین عناصر قدرت نرم است که می‌تواند جوامع دیگر را بدون اعمال فشار به کشوری که صاحب قدرت نرم است جذب و زمینه نفوذ آن را فراهم آورد. اما آیا ممکن نیست کشوری قدرت نرم بالا داشته باشد اما قدرت جهانی خود را از دست بدهد؟ بریتانیا نمونه بارز چنین کشوری است که از قدرت نرم بالائی برخوردار است اما موقعیت خود را به عنوان یک ابرقدرت از دست داده است در حالی که تا قرن بیستم یک ابر قدرت به شمار می‌رفت.

بریتانیا زبانش، زبان مسلط دنیاست. سری کتاب‌های هری پاتر با فروش ۵۰۰ میلیون نسخه پرفروشترین در تاریخ، برنامه‌های Got Talent یکی از محبوبترین برنامه‌های تلویزیونی در ۶۸ کشور دنیا و محبوبترین لیگ ورزشی جهان به بریتانیا تعلق دارند. محبوبیت کارتون‌های انگلیسی به حدی است که والدین بچه‌های آمریکائی از گرفتن لهجه انگلیسی بچه‌هایشان (در مقابل لهجه آمریکائی) شکایت دارند. در آخرین رتبه‌بندی دانشگاه‌های جهان توسط تایمز که شاید معتبرترین در این زمینه است، دانشگاه آکسفورد جلوتر از بهترین‌های آمریکا در مقام نخست قرار گرفت. بنابراین قدرت نرم آمریکا با وجود چشمگیر بودن تضمینی نیست که کشور، از اریکه ابرقدرتی نیفتد هم چنان که بریتانیا با وجود قدرت نرم بالا از آن جایگاه افتاد

هر چند که بر اثر تحولات مربوط به کرونا ممکن است آن تصویر قدر قدرتی آمریکا مخدوش شود و قدرت اقتصادی‌اش تحلیل برود اما هنوز دلار آمریکا با فاصله زیاد از رقبایش پول مسلط جهان است. حدود ۶۲ درصد ذخایر ارزی کشورهای جهان به دلار است. قدرت نظامی آمریکا به خصوص نیروی دریائی آن در چهارگوشه جهان حضور دارد چیزی که هیچ حکومتی حتی نزدیک به این موقعیت نیست. اقتصاد آمریکا ممکن است تضعیف شود اما هم چنانکه در بحران شدید سال ۲۰۰۸ شاهد بودیم به احتمال قوی می‌تواند دوباره قدرت خود را باز یابد. آمریکا از نظر فن‌آوری پیشرفته و اطلاعات، تعداد اختراعات و پیشرفت‌های علمی، و مغزهائی که از کشورهای دیگر دنیا جذب می‌کند با هیچ کشور دیگری قابل مقایسه نیست. از ۱۰ دانشگاه برتر در دنیا، ۷ دانشگاه به آمریکا تعلق دارد. با همه این اوصاف نگرانی‌ها در آمریکا و تلاشی که برای بی‌اعتبار کردن چین می‌شود، به دلیل رقابت با چین و ترس از افول در دنیای پساکرونا و واگذار کردن موقعیت برتر در صحنه جهانی به چین، قابل درک است.