به دلیل وجود مخازن گاز و نفت در شهر و در مناطق مسکونی، پراکندگی مواد سوختی در محیط موجب بیماری‌های ریوی و تنفسی در این شهر شده است و هم‌زمان، خطرات آتش‌سوزی و انفجار منازل، شهروندان را تهدید می‌کند.

وضعیت این سه شهر، نمونه‌ای از اوضاع اسف‌بار خوزستان است که درآمد دولت جمهوری اسلامی ایران وابستگی شدیدی به منابع نفت و گاز آن دارد. این در حالی است که ساکنان این استان به دور از حقوق اولیه و حیاتی خود زندگی می‌کنند و به محض مطالبه ابتدایی‌ترین نیازهای خود هم‌چون آب آشامیدن، با سرکوب، گلوله، احضار و زندان رو به رو می‌شوند.

مشکلات انباشت شده و بحران‌های در هم پیچیده ملی و منطقه در ایران به شکلی درآمده‌اند که تا اعتراض مردم به شکل خیابانی نباشد، از سوی مدیران جدی گرفته نمی‌شوند. نتیجه چنین سوءمدیریت ۴۰ساله‌ای را محسن رضایی متوجه امر انتزاعی «مدیریت امریکایی اقتصاد کشور» می‌کند و نظام جمهوری اسلامی ایران را از پاسخ‌گویی و مسوولیت‌پذیری در برابر این ظلم و بی‌تفاوتی به سرنوشت شهروندان مبرا می‌داند.

دست کم دو مقام ارشد بلندپایه جمهوری اسلامی ایران که از قضا هر دو نظامی با درجه سرلشکری هستند، از اهالی خوزستانند؛ سرلشکر رضایی و دریابان «علی شمخانی»، دبیر شورای عالی امنیت ملی.

زمانی توجه مقام‌های عالی به رسیدگی به زادگاه و استان خودشان نشانه‌ای از تبعیض و سوءاستفاده از موقعیت حکومتی به نفع مردم آن منطقه تلقی می‌شد. اما اکنون چنان فساد اداری و مالی بر اعضا و کارگزاران نظام جمهوری اسلامی حاکم شده است که مقام‌های آن به غیر از تامین منافع شخصی و خانوادگی، در حد تامین آب شرب در فصل گرما هم برای زادگاه خود تلاش نمی‌کنند. آن‌ها مطابق سنتی ۴۰ ساله، قصورات خود را متوجه دیگران کرده و از پاسخ‌گویی یا چاره‌جویی فرار می‌کنند.