یک روز پارچین، یک روز نطنز، یک روز زرگان، یک روز شیراز، و امشب هم گرمدره و غرب تهران، ما که این صداها، مزاحم خواب مان با لالایی «عوض اش امنیت داریم» شده بود و به نق نق افتاده بودیم، به لـلـه مان غُر زدیم که لـلـه جان! انگار خبرایی ه و همچین هم امنیت نداریم، که لــلــه ی مزبور که موجودی ست ترسناک شبیه به خانم فرهادی زاد و بدبخت از شدت فشار روحی و عصبی و مالی و این ها پستان اش مثل گرسنگان آفریقا آویزان شده و قطره ای هم شیر ندارد، پستان چروسکیده را چپاند در دهان مان، و با نعره ای رعب آور به ما فرمود که خفه شو توله سگ! مگه نمی بینی توو جنگل های شمال یه عده بچه رو که با موسیقی خارجی زدن و رقصیدن دستور دستگیری شون رو صادر کردن و یک عرق خور رو هم بالا ی دار کشیدن و انگشت یارو دزده رو هم توو زندان بریدن؟ ت خ م سگ اگه این امنیت نیست پس چیست؟ کوفت کن شیر منو تا نزدم مثل اون صاحب ملکِ حکومتی در لواسون توو فرق سر ت! از دیه میه هم خبری نیست! پس بخواب گل پونه، اینقدر نگیر تو بهونه....
بگیر این پستون رو به دهن ات که ممکنه فردا همین هم گیر ت نیاد!
یادت نره این جمله ی قشنگ، که هیچی هم نداشته باشیم، عوض اش امنیت داریم!